Afterparty

Het is nu bijna twee maanden na de Trailwalker. We hebben ons leven weer terug, big time, en kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe we destijds al die looptrainingen in ons drukkke schema hebben kunnen passen.

Vooral de eerste weken na de 100 kilometer heb ik enorm genoten van mijn sociale leven. Etentjes, ongegeneerd wijntjes drinken, nagenieten van onze enorme prestatie: er was overal tijd voor.

Natuurlijk wordt die tijd snel opgevuld met allerhande nieuwe activiteiten. Het lopen speelt echter nog altijd een rol, zij het niet
altijd gewild. De wildgroei aan eelt op de voeten zet zich voort, ook nu nog, en moet zeer regelmatig aan banden worden gelegd. De achillespezen sputteren nog regelmatig tegen. En..., ik ben bijna flauwgevallen toen ik na lange tijd mijn weegschaal weer eens voorzag van een batterij... Maar liefst zes kilo erbij!!! Ik mag hopen dat dat de spiermassa is die werd gekweekt tijdens al dat lopen. Topsport is niet goed voor een mens, daar zijn wij het onderling in ieder geval over eens. Neemt niet weg dat wij complimenten over onze prestaties nog altijd graag in ontvangst nemen ;-)

Op alle nieuwsgierigen die zich meesmuilend afvragen of wij nu verslaafd zijn geraakt aan het lopen en of we geïnteresseerd zijn in het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse - met genoegen melden wij jullie: NEE. Dit is begonnen als eenmalige actie en wij voelen geenszins de behoefte in herhalingen te vervallen. Nieuwe uitdagingen zijn van harte welkom, voor zover niet al aangegaan, maar lopen kan daar geen onderdeel van uitmaken.

De wandelschoenen staan stof te vergaren in de kast. Do I look bothered?

Finale!

Voor het verslag van onze monstertocht verwijs ik met trots naar het verhaal dat Esther geschreven heeft, zie de link onder aan deze post.

Dank nogmaals voor de gulle giften en de talloze steunbetuigingen voor, tijdens en na de Trailwalker! Het was een ervaring om nooit te vergeten. En een om nooit te herhalen :-)

Zij die het wandelen overleefd hebben groeten u!http://www.digitalexposurephotography.nl/evaluatie/index.html

Ode aan onze helden

Ik hoop dat meteen duidelijk is waar deze blog over gaat, namelijk ons supportteam. 100 km lopen zonder support en verzorging is onmogelijk, vandaar dat wij Koen en Ted bereid hadden gevonden om ons bij de checkpoints op te vangen. Maar dat deze mannen veranderden in oppermoeders, dat hadden wij dan ook weer niet verwacht.

Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)

We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.

Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.

Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)

Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.

Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.

We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)

De finish!

Het verslag volgt later :-)

Dead Woman Resting In Peace

Het was mijn dag niet. Vanwege mijn blessure werden mijn kansen van het halen van de 100km door anderen (en mezelf) niet echt hoog ingeschat. Men dacht dat ik bij de 20 zou afhaken, ik zelf hoopte op minimaal een 40-je. Ik kwam mooi uit op 31,3km.

Het was een Series of Unfortunate Events wat mij van mijn 40km doel weerhield. Ten eerste viel het weer niet mee. Ik hoorde wel een keer of vijf dat het over een uur zou stoppen met regenen, maar daar klopte niets van. Ik kreeg nare flashbacks van onze Naaldwijk nachtmerrie.

Tweede minpunt, een gevolg van de eerste, het mulle zand dat omgetoverd werd in glibberige modder. Zo'n vier keer gleed mijn voet links terwijl mijn knie rechts wilde, en andersom. En toen besloot mijn achillespees mij van zijn bestaan te herinneren.

Derde minpunt, ook als gevolg van de eerste, het veelvoudig plassen door de kou en het miezerige weer. Tussen checkpoint 2 en 3 was het langste stuk van de Trailwalker trek - 12 km, waarvan 2,5 modder - en ik kon mijn plas niet meer ophouden (niet drinken is geen optie). Gelukkig kon ik mijn poncho als een soort tent gebruiken om een beetje privacy te behouden. Maar ja, vrouw zijnde, zonder plastuit, als je niet wil dat je jezelf helemaal natzeikt, dan moet je hurken. En daarvoor moet je door je knie. En daarna moet je weer opstaan....en daarna moet je weer.....opstaan....op, op, op!

Na mijn vierde poging en een hand vol modder lukte het me eindelijk weer op te staan, maar toen was het al gedaan. Mijn 'bum knee' begon een oude melodie te zingen, mijn achillespees zong tweede stem in perfecte harmonie, en door dat uitglijden had ik ook een plek onder mijn voet die een hele mooie bloedblaar beloofde te worden. Ik dacht, zal ik nou doorbijten, en toch voor de 40 gaan? Wil ik weer een week of zes rondhuppelen als Quasimodo? Nee. Heb ik zin in blaren en nog meer pijn? Nee! Niemand die van mij verwachtte dat ik het zou halen, en de rest van de dames gaan het zeker halen, dus de kiddies in Myanmar krijgen het geld sowieso. De twee roadrunners waren, en bleven een kilometer of meer voorop, en ik wilde Dead Woman Eveline's tempo niet doen dalen. I threw in the towel - of beter gezegd - the poncho. Ik had mijn andere teamgenoten graag over de finish zien lopen, maar de pijn deed me naar een bed verlangen. All this Dead Woman wanted was to rest in peace, and so she shall.

Ik heb nu wel de smaak te pakken voor lange afstanden, maar ik denk dat ik het bij de twintig hou, en voor geen andere doel dan het plezier van het lopen en de gezelligheid. R.I.P. D.W.W.

Last hours before the execution...

Ik ben nooit bijgelovig geweest, maar ik zal de volgende vrijdag de 13e wel drie keer goed nadenken over wat ik die dag doe. 13 Mei gingen wij voor een wandeltocht in de buurt van 's-Heerenberg. Ik had er een goed gevoel over. Ik had nieuwe schoenen gekocht (met meer ruimte in de tenen, want die had ik toch echt nodig, zoals de behulpzame winkeljongen mij ook meerdere malen liet weten). Dit keer had ik alles mee en was op alles voorbereid. Dacht ik.

Maar de ellende begint al in de auto. Ik had mijn MP3 al helemaal volgepropt met muziek en luisterboeken om de 10 uur wandeltocht plezierig door te brengen. De oordoppen die het de vorige dag nog keurig deden weigeren nog maar enig geluid te uiten. En ik had natuurlijk geen reserve doppen mee!!

In de Bergschebos kwamen we in een soort Bermuda Triangle plek terecht, want de GPS begon opeens over zichzelf te twijfelen en stuurde ons zo'n drie keer een paar steile hellingen op en af - scenic route, yes, practical, hell no! Uiteindelijk kwamen we heelhuids het bos uit (geen boze heksen of enge wolven gezien), maar er was toch ergens bij die derde helling iets in mijn knie kapot gegaan. Nou, niet letterlijk, maar zo voelde het wel. Alsof iemand een stukje glas tussen de knieschijven van mijn linkerknie had gestoken. Niet fijn! Maar ja, ik moest doorlopen, want de auto zat zo'n 15 km verderop.

Een paar uurtjes doorbijten (intern afwisselend tussen vloeken, en mijn eigen 'motivational speech') en toen waren we weer bij de auto. Als je had gezien hoe ik de auto instapte, hoe ik de auto uitstapte, hoe ik de trap op- en afliep - de treden één voor één - dan had je je rotgelachen (heb ik ook gedaan).

De volgende dag zouden we weer 40 doen, maar na 5 moesten we rechtsomkeer terug. De glas in de knie kwam snel weer naar boven. Ik pakte een taxi en trein naar huis, en kwam de rest van de dag mijn bed niet uit.

Het heeft 6 weken herstel geduurd om weer op mijn normale snelle tempo te kunnen lopen, om weer te kunnen rennen, om weer normaal de trap op en af te kunnen lopen, om me weer als een vrouw van dertig te voelen i.p.v. een tachtig jarige zombie. Ik had zulke hoge verwachtingen van mezelf, maar ik ben nu een stuk nuchterder geworden. Ik ga voor de 40KM, en we zien wel hoeveel verder ik kom. Ik moet hier geen blijvend letsel aan overhouden.

Mijn laatste uurtjes voor de lange 100 KM 'Death Row March'. De spanning begint er nu wel in te kruipen. Ik heb alles op bed gelegd wat ik morgen nodig heb, en ga dat zo in één tas proppen. Maar hoe bescherm ik mezelf van alle negatieve gedachten die zeker weten in mijn hoofd zullen kruipen?

Zal ik de 40 halen?

Zal mijn knie meewerken?

Als ik verder ga, kom ik de nacht wel doorheen? (24 Uur wakker blijven is niet makkelijk voor iemand die meestal al rond 20.00 in bed ligt).

Ik heb nu superdeluxe oordoppen, en ga met twee reserve doppen en een extra accu voor mijn mp3. En een backup mp3, just to be safe. Afleiding genoeg.

Ik kan je één ding vertellen, ik ga NOOIT meer op een lange wandeltocht op vrijdag de 13e.

Deadlines en Dromen

Tot u spreekt de projectmanager van ons vieren. De deadline nadert. Nog twee nachtjes slapen en dan is De Dag Des Oordeels daar. De Trailwalker. Het waanzinnigste idee van dit jaar, dat inmiddels allang geen idee meer is maar een plan. En we hebben er zin in! Volkomen krankzinnig, maar het is wat het is.

De spanning hangt deze week in de lucht. Sommigen van ons voelen de kriebels al, anderen verdrinken in het werk en hebben dus geen tijd voor zenuwen. En toch is daar het onderbewustzijn dat van zich laat horen. Want we zijn er allemaal mee bezig. Eveline heeft de afgelopen nachten de route al per boot afgelegd, ondergetekende viel tijdens de tweede etappe al uit! Uiteraard haakte ik bij checkpoint 3 keurig opnieuw aan, maar wat was het deprimerend wakker worden toen bleek dat ik "maar" 90 kilometer had gelopen in mijn slaap.

Ik droom inmiddels van een succesvol uitgelopen Trailwalker. En wat is de droom dichtbij. Aan de voorbereiding, de motivatie en de steun van de mensen om ons heen kan het in elk geval niet liggen. En dus starten we zaterdag met vertrouwen, we gaan het doen! En daarna... daarna is mijn leven eindelijk weer van mij. Geen weekenden meer opofferen want "er mot gelopen worden" (hier ben ik Esther aan het channellen), geen zou-ik-het-wel-doen dat door het hoofd flitst als ik nog een wijntje wil inschenken, en géén wekelijkse bezoeken meer aan de edele Beversport.
Een gereanimeerd sociaal leven, maar met de wetenschap dat we iets bijzonders volbracht hebben. Ik heb er zin in, bring it on!