Het is nu bijna twee maanden na de Trailwalker. We hebben ons leven weer terug, big time, en kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe we destijds al die looptrainingen in ons drukkke schema hebben kunnen passen.
Vooral de eerste weken na de 100 kilometer heb ik enorm genoten van mijn sociale leven. Etentjes, ongegeneerd wijntjes drinken, nagenieten van onze enorme prestatie: er was overal tijd voor.
Natuurlijk wordt die tijd snel opgevuld met allerhande nieuwe activiteiten. Het lopen speelt echter nog altijd een rol, zij het niet
altijd gewild. De wildgroei aan eelt op de voeten zet zich voort, ook nu nog, en moet zeer regelmatig aan banden worden gelegd. De achillespezen sputteren nog regelmatig tegen. En..., ik ben bijna flauwgevallen toen ik na lange tijd mijn weegschaal weer eens voorzag van een batterij... Maar liefst zes kilo erbij!!! Ik mag hopen dat dat de spiermassa is die werd gekweekt tijdens al dat lopen. Topsport is niet goed voor een mens, daar zijn wij het onderling in ieder geval over eens. Neemt niet weg dat wij complimenten over onze prestaties nog altijd graag in ontvangst nemen ;-)
Op alle nieuwsgierigen die zich meesmuilend afvragen of wij nu verslaafd zijn geraakt aan het lopen en of we geïnteresseerd zijn in het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse - met genoegen melden wij jullie: NEE. Dit is begonnen als eenmalige actie en wij voelen geenszins de behoefte in herhalingen te vervallen. Nieuwe uitdagingen zijn van harte welkom, voor zover niet al aangegaan, maar lopen kan daar geen onderdeel van uitmaken.
De wandelschoenen staan stof te vergaren in de kast. Do I look bothered?
dinsdag 16 augustus 2011
maandag 27 juni 2011
Finale!
Voor het verslag van onze monstertocht verwijs ik met trots naar het verhaal dat Esther geschreven heeft, zie de link onder aan deze post.
Dank nogmaals voor de gulle giften en de talloze steunbetuigingen voor, tijdens en na de Trailwalker! Het was een ervaring om nooit te vergeten. En een om nooit te herhalen :-)
Zij die het wandelen overleefd hebben groeten u!http://www.digitalexposurephotography.nl/evaluatie/index.html
Dank nogmaals voor de gulle giften en de talloze steunbetuigingen voor, tijdens en na de Trailwalker! Het was een ervaring om nooit te vergeten. En een om nooit te herhalen :-)
Zij die het wandelen overleefd hebben groeten u!http://www.digitalexposurephotography.nl/evaluatie/index.html
Ode aan onze helden
Ik hoop dat meteen duidelijk is waar deze blog over gaat, namelijk ons supportteam. 100 km lopen zonder support en verzorging is onmogelijk, vandaar dat wij Koen en Ted bereid hadden gevonden om ons bij de checkpoints op te vangen. Maar dat deze mannen veranderden in oppermoeders, dat hadden wij dan ook weer niet verwacht.
Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)
We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.
Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.
Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)
Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.
Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.
We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)
Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)
We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.
Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.
Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)
Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.
Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.
We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)
zondag 26 juni 2011
Dead Woman Resting In Peace
Het was mijn dag niet. Vanwege mijn blessure werden mijn kansen van het halen van de 100km door anderen (en mezelf) niet echt hoog ingeschat. Men dacht dat ik bij de 20 zou afhaken, ik zelf hoopte op minimaal een 40-je. Ik kwam mooi uit op 31,3km.
Het was een Series of Unfortunate Events wat mij van mijn 40km doel weerhield. Ten eerste viel het weer niet mee. Ik hoorde wel een keer of vijf dat het over een uur zou stoppen met regenen, maar daar klopte niets van. Ik kreeg nare flashbacks van onze Naaldwijk nachtmerrie.
Tweede minpunt, een gevolg van de eerste, het mulle zand dat omgetoverd werd in glibberige modder. Zo'n vier keer gleed mijn voet links terwijl mijn knie rechts wilde, en andersom. En toen besloot mijn achillespees mij van zijn bestaan te herinneren.
Derde minpunt, ook als gevolg van de eerste, het veelvoudig plassen door de kou en het miezerige weer. Tussen checkpoint 2 en 3 was het langste stuk van de Trailwalker trek - 12 km, waarvan 2,5 modder - en ik kon mijn plas niet meer ophouden (niet drinken is geen optie). Gelukkig kon ik mijn poncho als een soort tent gebruiken om een beetje privacy te behouden. Maar ja, vrouw zijnde, zonder plastuit, als je niet wil dat je jezelf helemaal natzeikt, dan moet je hurken. En daarvoor moet je door je knie. En daarna moet je weer opstaan....en daarna moet je weer.....opstaan....op, op, op!
Na mijn vierde poging en een hand vol modder lukte het me eindelijk weer op te staan, maar toen was het al gedaan. Mijn 'bum knee' begon een oude melodie te zingen, mijn achillespees zong tweede stem in perfecte harmonie, en door dat uitglijden had ik ook een plek onder mijn voet die een hele mooie bloedblaar beloofde te worden. Ik dacht, zal ik nou doorbijten, en toch voor de 40 gaan? Wil ik weer een week of zes rondhuppelen als Quasimodo? Nee. Heb ik zin in blaren en nog meer pijn? Nee! Niemand die van mij verwachtte dat ik het zou halen, en de rest van de dames gaan het zeker halen, dus de kiddies in Myanmar krijgen het geld sowieso. De twee roadrunners waren, en bleven een kilometer of meer voorop, en ik wilde Dead Woman Eveline's tempo niet doen dalen. I threw in the towel - of beter gezegd - the poncho. Ik had mijn andere teamgenoten graag over de finish zien lopen, maar de pijn deed me naar een bed verlangen. All this Dead Woman wanted was to rest in peace, and so she shall.
Ik heb nu wel de smaak te pakken voor lange afstanden, maar ik denk dat ik het bij de twintig hou, en voor geen andere doel dan het plezier van het lopen en de gezelligheid. R.I.P. D.W.W.
vrijdag 24 juni 2011
Last hours before the execution...
Ik ben nooit bijgelovig geweest, maar ik zal de volgende vrijdag de 13e wel drie keer goed nadenken over wat ik die dag doe. 13 Mei gingen wij voor een wandeltocht in de buurt van 's-Heerenberg. Ik had er een goed gevoel over. Ik had nieuwe schoenen gekocht (met meer ruimte in de tenen, want die had ik toch echt nodig, zoals de behulpzame winkeljongen mij ook meerdere malen liet weten). Dit keer had ik alles mee en was op alles voorbereid. Dacht ik.
Maar de ellende begint al in de auto. Ik had mijn MP3 al helemaal volgepropt met muziek en luisterboeken om de 10 uur wandeltocht plezierig door te brengen. De oordoppen die het de vorige dag nog keurig deden weigeren nog maar enig geluid te uiten. En ik had natuurlijk geen reserve doppen mee!!
In de Bergschebos kwamen we in een soort Bermuda Triangle plek terecht, want de GPS begon opeens over zichzelf te twijfelen en stuurde ons zo'n drie keer een paar steile hellingen op en af - scenic route, yes, practical, hell no! Uiteindelijk kwamen we heelhuids het bos uit (geen boze heksen of enge wolven gezien), maar er was toch ergens bij die derde helling iets in mijn knie kapot gegaan. Nou, niet letterlijk, maar zo voelde het wel. Alsof iemand een stukje glas tussen de knieschijven van mijn linkerknie had gestoken. Niet fijn! Maar ja, ik moest doorlopen, want de auto zat zo'n 15 km verderop.
Een paar uurtjes doorbijten (intern afwisselend tussen vloeken, en mijn eigen 'motivational speech') en toen waren we weer bij de auto. Als je had gezien hoe ik de auto instapte, hoe ik de auto uitstapte, hoe ik de trap op- en afliep - de treden één voor één - dan had je je rotgelachen (heb ik ook gedaan).
De volgende dag zouden we weer 40 doen, maar na 5 moesten we rechtsomkeer terug. De glas in de knie kwam snel weer naar boven. Ik pakte een taxi en trein naar huis, en kwam de rest van de dag mijn bed niet uit.
Het heeft 6 weken herstel geduurd om weer op mijn normale snelle tempo te kunnen lopen, om weer te kunnen rennen, om weer normaal de trap op en af te kunnen lopen, om me weer als een vrouw van dertig te voelen i.p.v. een tachtig jarige zombie. Ik had zulke hoge verwachtingen van mezelf, maar ik ben nu een stuk nuchterder geworden. Ik ga voor de 40KM, en we zien wel hoeveel verder ik kom. Ik moet hier geen blijvend letsel aan overhouden.
Mijn laatste uurtjes voor de lange 100 KM 'Death Row March'. De spanning begint er nu wel in te kruipen. Ik heb alles op bed gelegd wat ik morgen nodig heb, en ga dat zo in één tas proppen. Maar hoe bescherm ik mezelf van alle negatieve gedachten die zeker weten in mijn hoofd zullen kruipen?
Zal ik de 40 halen?
Zal mijn knie meewerken?
Als ik verder ga, kom ik de nacht wel doorheen? (24 Uur wakker blijven is niet makkelijk voor iemand die meestal al rond 20.00 in bed ligt).
Ik heb nu superdeluxe oordoppen, en ga met twee reserve doppen en een extra accu voor mijn mp3. En een backup mp3, just to be safe. Afleiding genoeg.
Ik kan je één ding vertellen, ik ga NOOIT meer op een lange wandeltocht op vrijdag de 13e.
donderdag 23 juni 2011
Deadlines en Dromen
Tot u spreekt de projectmanager van ons vieren. De deadline nadert. Nog twee nachtjes slapen en dan is De Dag Des Oordeels daar. De Trailwalker. Het waanzinnigste idee van dit jaar, dat inmiddels allang geen idee meer is maar een plan. En we hebben er zin in! Volkomen krankzinnig, maar het is wat het is.
De spanning hangt deze week in de lucht. Sommigen van ons voelen de kriebels al, anderen verdrinken in het werk en hebben dus geen tijd voor zenuwen. En toch is daar het onderbewustzijn dat van zich laat horen. Want we zijn er allemaal mee bezig. Eveline heeft de afgelopen nachten de route al per boot afgelegd, ondergetekende viel tijdens de tweede etappe al uit! Uiteraard haakte ik bij checkpoint 3 keurig opnieuw aan, maar wat was het deprimerend wakker worden toen bleek dat ik "maar" 90 kilometer had gelopen in mijn slaap.
Ik droom inmiddels van een succesvol uitgelopen Trailwalker. En wat is de droom dichtbij. Aan de voorbereiding, de motivatie en de steun van de mensen om ons heen kan het in elk geval niet liggen. En dus starten we zaterdag met vertrouwen, we gaan het doen! En daarna... daarna is mijn leven eindelijk weer van mij. Geen weekenden meer opofferen want "er mot gelopen worden" (hier ben ik Esther aan het channellen), geen zou-ik-het-wel-doen dat door het hoofd flitst als ik nog een wijntje wil inschenken, en géén wekelijkse bezoeken meer aan de edele Beversport.
Een gereanimeerd sociaal leven, maar met de wetenschap dat we iets bijzonders volbracht hebben. Ik heb er zin in, bring it on!
De spanning hangt deze week in de lucht. Sommigen van ons voelen de kriebels al, anderen verdrinken in het werk en hebben dus geen tijd voor zenuwen. En toch is daar het onderbewustzijn dat van zich laat horen. Want we zijn er allemaal mee bezig. Eveline heeft de afgelopen nachten de route al per boot afgelegd, ondergetekende viel tijdens de tweede etappe al uit! Uiteraard haakte ik bij checkpoint 3 keurig opnieuw aan, maar wat was het deprimerend wakker worden toen bleek dat ik "maar" 90 kilometer had gelopen in mijn slaap.
Ik droom inmiddels van een succesvol uitgelopen Trailwalker. En wat is de droom dichtbij. Aan de voorbereiding, de motivatie en de steun van de mensen om ons heen kan het in elk geval niet liggen. En dus starten we zaterdag met vertrouwen, we gaan het doen! En daarna... daarna is mijn leven eindelijk weer van mij. Geen weekenden meer opofferen want "er mot gelopen worden" (hier ben ik Esther aan het channellen), geen zou-ik-het-wel-doen dat door het hoofd flitst als ik nog een wijntje wil inschenken, en géén wekelijkse bezoeken meer aan de edele Beversport.
Een gereanimeerd sociaal leven, maar met de wetenschap dat we iets bijzonders volbracht hebben. Ik heb er zin in, bring it on!
vrijdag 17 juni 2011
Als je denkt dat je alles al gedaan hebt...
...is er altijd nog genoeg ruimte over voor nieuwe dingen! Als ik het zo uitdruk, klinkt het lekker positief.
Aangezien wij zaterdagmorgen 25 juni om 10.30 uur starten met onze 100 km loop, neemt de Trailwalker ons hoogstwaarschijnlijk mee de nachtelijke uren in. Dit is en blijft een aanname, want het zou natuurlijk kunnen dat we wind mee hebben, in combinatie met goede benen, en voor elf uur 's avonds de monsterlijke honderd hebben afgelegd. Dromen mag, maar laten we daar niet vanuit gaan.
Derhalve leek het ons nog een hele onderneming in het pikkedonker over de Hoge Veluwe te moeten lopen. Een perfecte aanleiding voor een fijn loopje. Op donderdagavond zouden wij daartoe een 'twintigje' gaan doen. Maarrrr, zomaar een twintigje is kinderspel, er moesten wat verzwarende omstandigheden worden gecreëerd!
Ten eerste was daar natuurlijk de standaard werkdag van minstens 8 uur, plus reistijd van anderhalf uur in het eindeloze fileleed dat Nederland heet. Daarbij kwam de reeds geplande Hollandse borrel op het werk. Daarbij kwam het onvoorstelbaar slechte weer (lees: poncho in de aanslag) en ten slotte was daar het Still To Buy lijstje dat moest worden afgewerkt.
Nou, die werkdag, daar draaien we ons hand niet meer voor om. Zo'n borrel ook niet echt, alhoewel dit een pittige was. Met patatkraam en andere Hollandse verleidingen voor de deur. Ik kreeg in eerste instantie een zeer verbaasde en ook ietwat geschokte blik toegeworpen door Anneke (zelf in het bezit van een blikje Cassis) toen ik werd gespot met een glaasje wijn in de hand. Of ik wel serieus bezig was. Gelukkig herstelde Anneke zich en hebben we later gezamenlijk nog een aantal glazen wijn gedronken. Het moet niet gekker worden ;-)
Toen onze collega's op hun gemak stonden uit te buiken en zich vermaakten met het helium uit de ballonnen (...), maakten wij ons klaar voor een fijne wandeling. Een mengeling van bewondering en 'houdt dat gewandel dan nooit meer op' viel ons ten deel toen we ons richting de stad begaven.
Na wat inkopen voor het Still To Buy lijstje (ik zei het eerder al, wandelen is gewoon f#*king expensive!) begonnen we rond 20.30 uur aan onze route.
Bij Dierentuin Amersfoort werden we het bos in gestuurd (no pun intended). Aanvankelijk was de teleurstelling groot toen het bij lange na nog niet donker genoeg was voor onze hoofdlampjes en wel nat genoeg voor de poncho's, maar toen er ineens van alles begon te bewegen en we onze eerste potloodventer in het oog kregen, werd het serieus. Beiden niet bang aangelegd, werd zelfs het SMS-geluidje van de telefoon geïnterpreteerd als een enge slangenroep...
Maar alles went en dus ook lopen in een bos in het donker. De hoofdlampjes bleken prima te werken en onze angst dat we nauwelijks vooruit zouden komen, bleek ongegrond. Goed, tot die conclusie gekomen, vonden we het eigenlijk wel mooi geweest. Maar toen moesten we nog 'even' van Soesterberg naar Amersfoort lopen. Wat is die weg eindeloos lang!!! Het was inmiddels ver na twaalven, dus de vermoeidheid begon een rol te spelen. Benen, knieën, achillespezen en voeten deden zeer, we begonnen ons hardop af te vragen wat er nou zo ontzettend leuk is aan wandelen en dat we volgend jaar ons geld wel beter zouden besteden. Zou de bus nog rijden? Nou..., tussen twee bushaltes in kwamen we er achter dat die bus wel degelijk reed. Helaas, we hadden dit over onszelf afgeroepen en wilden de klus afmaken.
Om 1:26 uur zat ik in de auto. Pfffft, nog een uur rijden en dan zou ik mijn vermoeide lijf eindelijk te ruste kunnen leggen. Ik viel meteen in slaap, maar één ding was ik vergeten: de wekker uit te zetten. Om zes uur werd ik dan ook bruut gewekt uit een oase van rust.
Ik kan niet wachten tot de Trailwalker begint... en vooral ook gelopen is!
Aangezien wij zaterdagmorgen 25 juni om 10.30 uur starten met onze 100 km loop, neemt de Trailwalker ons hoogstwaarschijnlijk mee de nachtelijke uren in. Dit is en blijft een aanname, want het zou natuurlijk kunnen dat we wind mee hebben, in combinatie met goede benen, en voor elf uur 's avonds de monsterlijke honderd hebben afgelegd. Dromen mag, maar laten we daar niet vanuit gaan.
Derhalve leek het ons nog een hele onderneming in het pikkedonker over de Hoge Veluwe te moeten lopen. Een perfecte aanleiding voor een fijn loopje. Op donderdagavond zouden wij daartoe een 'twintigje' gaan doen. Maarrrr, zomaar een twintigje is kinderspel, er moesten wat verzwarende omstandigheden worden gecreëerd!
Ten eerste was daar natuurlijk de standaard werkdag van minstens 8 uur, plus reistijd van anderhalf uur in het eindeloze fileleed dat Nederland heet. Daarbij kwam de reeds geplande Hollandse borrel op het werk. Daarbij kwam het onvoorstelbaar slechte weer (lees: poncho in de aanslag) en ten slotte was daar het Still To Buy lijstje dat moest worden afgewerkt.
Nou, die werkdag, daar draaien we ons hand niet meer voor om. Zo'n borrel ook niet echt, alhoewel dit een pittige was. Met patatkraam en andere Hollandse verleidingen voor de deur. Ik kreeg in eerste instantie een zeer verbaasde en ook ietwat geschokte blik toegeworpen door Anneke (zelf in het bezit van een blikje Cassis) toen ik werd gespot met een glaasje wijn in de hand. Of ik wel serieus bezig was. Gelukkig herstelde Anneke zich en hebben we later gezamenlijk nog een aantal glazen wijn gedronken. Het moet niet gekker worden ;-)
Toen onze collega's op hun gemak stonden uit te buiken en zich vermaakten met het helium uit de ballonnen (...), maakten wij ons klaar voor een fijne wandeling. Een mengeling van bewondering en 'houdt dat gewandel dan nooit meer op' viel ons ten deel toen we ons richting de stad begaven.
Na wat inkopen voor het Still To Buy lijstje (ik zei het eerder al, wandelen is gewoon f#*king expensive!) begonnen we rond 20.30 uur aan onze route.
Bij Dierentuin Amersfoort werden we het bos in gestuurd (no pun intended). Aanvankelijk was de teleurstelling groot toen het bij lange na nog niet donker genoeg was voor onze hoofdlampjes en wel nat genoeg voor de poncho's, maar toen er ineens van alles begon te bewegen en we onze eerste potloodventer in het oog kregen, werd het serieus. Beiden niet bang aangelegd, werd zelfs het SMS-geluidje van de telefoon geïnterpreteerd als een enge slangenroep...
Maar alles went en dus ook lopen in een bos in het donker. De hoofdlampjes bleken prima te werken en onze angst dat we nauwelijks vooruit zouden komen, bleek ongegrond. Goed, tot die conclusie gekomen, vonden we het eigenlijk wel mooi geweest. Maar toen moesten we nog 'even' van Soesterberg naar Amersfoort lopen. Wat is die weg eindeloos lang!!! Het was inmiddels ver na twaalven, dus de vermoeidheid begon een rol te spelen. Benen, knieën, achillespezen en voeten deden zeer, we begonnen ons hardop af te vragen wat er nou zo ontzettend leuk is aan wandelen en dat we volgend jaar ons geld wel beter zouden besteden. Zou de bus nog rijden? Nou..., tussen twee bushaltes in kwamen we er achter dat die bus wel degelijk reed. Helaas, we hadden dit over onszelf afgeroepen en wilden de klus afmaken.
Om 1:26 uur zat ik in de auto. Pfffft, nog een uur rijden en dan zou ik mijn vermoeide lijf eindelijk te ruste kunnen leggen. Ik viel meteen in slaap, maar één ding was ik vergeten: de wekker uit te zetten. Om zes uur werd ik dan ook bruut gewekt uit een oase van rust.
Ik kan niet wachten tot de Trailwalker begint... en vooral ook gelopen is!
vrijdag 3 juni 2011
Training en herstel
Met de ruim 60 kilometer van gisteren, Hemelvaart, zit de training voor de Trailwalker er op. Wat nog volgt zijn trainingsloopjes met een maximum van 20 kilometer en dan zal het, over 3 weken, moeten gebeuren.
De laatste training heeft aan deze kant geresulteerd in een zere knie, oprukkende hitte uitslag, 1 hele blaar en een overmannende vermoeidheid. Vandaag, the day after, heb ik afwisselend doorgebracht omringd door smeerseltjes, en slapen en wat werken. En toch voel ik me dik in orde.
Wij oefenden voor het eerst samen met ons support team, en familie :-). Wat een zegen, zo'n support team. Ted verandert direct in een Oppermoeder. "Een banaan? Een pannenkoek? Wat salade? Wat wil je op je broodje? Je moet wel eten!" En Koen is er voor de bemoedigende woorden, de tips (loop alsof de pijn er niet is) en de massage. Precies als op het werk houdt hij het team bij elkaar. De rotsvaste overtuiging van de heren na afloop dat we de 100 kilometer gaan uitlopen sterkt ons ook, en daarmee is de strijd al voor de helft gestreden, vertrouwen is alles.
Nog 3 weken en dan is het zo ver. Honderd kilometer in dertig uur. Met het schema van Koen in de hand weten we precies wat we moeten doen. Het is spannend, het is eng en we verheugen ons er op. Na alle trainingsuren zijn we er klaar voor. Kom maar op!
De laatste training heeft aan deze kant geresulteerd in een zere knie, oprukkende hitte uitslag, 1 hele blaar en een overmannende vermoeidheid. Vandaag, the day after, heb ik afwisselend doorgebracht omringd door smeerseltjes, en slapen en wat werken. En toch voel ik me dik in orde.
Wij oefenden voor het eerst samen met ons support team, en familie :-). Wat een zegen, zo'n support team. Ted verandert direct in een Oppermoeder. "Een banaan? Een pannenkoek? Wat salade? Wat wil je op je broodje? Je moet wel eten!" En Koen is er voor de bemoedigende woorden, de tips (loop alsof de pijn er niet is) en de massage. Precies als op het werk houdt hij het team bij elkaar. De rotsvaste overtuiging van de heren na afloop dat we de 100 kilometer gaan uitlopen sterkt ons ook, en daarmee is de strijd al voor de helft gestreden, vertrouwen is alles.
Nog 3 weken en dan is het zo ver. Honderd kilometer in dertig uur. Met het schema van Koen in de hand weten we precies wat we moeten doen. Het is spannend, het is eng en we verheugen ons er op. Na alle trainingsuren zijn we er klaar voor. Kom maar op!
woensdag 1 juni 2011
Voorbereidingsperikelen
Serieus wandelen is echt nog niet zo simpel hoor. Gezien onze recente worstelingen met het GPS-apparaat, bereiden wij onze 60 danwel 70 kilometer training op de Hoge Veluwe nauwgezet voor.
Met een laptop in de aanslag, een geheugenstick, een desktop met internetaansluiting, een CD-ROM met kaartmateriaal en een doodgewone papieren kaart zetten wij de route uit. Er komt nog net geen kompas en passer aan te pas, maar het scheelt niet veel. Wij voelen ons alwetend en zelfverzekerd.
Bij het laden van de route werpt de eerste beer zich vol overgave op de weg. Het GPS-apparaat kent dit bestandsformaat niet. Wij vervloeken onze verzorger Ted voor zijn misplaatste zuinigheid, want waren wij eerst al tot de schokkende ontdekking gekomen dat zijn GPS maar liefst één Megabyte geheugen heeft (dat het nog bestaat in dit tijdperk van GIGAbytes!!), nu moeten we concluderen dat zijn speeltje ook niet met moderne GPS-coördinaten weet om te gaan.
Wat doe je als data niet gelezen kan worden? Juist ja, converteren is het toverwoord. Weer moeten wij de procedures omzeilen, want zomaar iets downloaden mag niet, maar dankzij de geheugenstick lukt het om een conversietooltje te installeren. En warempel, het blijkt te werken. De moderne coördinaten worden omgezet naar GPX waypoints (vakterminologie voor de gevorderde wandelaar) en voilà, er staat een lijntje op het scherm van de GPS. Het beschikbare kaartmateriaal is te groot om ook op de GPS te zetten, maar dat is toch slechts voor watjes. GPS is gewoon een kwestie van het pijltje op het lijntje weten te houden ;-) Esther is gerustgesteld.
Anneke niet. Die begint de checkpoints in te tekenen op de papieren kaart, scant onze route in, print deze uit in couleur en last but not least, lamineert het hele spul. We hebben nu dus de route in de GPS staan, een papieren kaart, een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart én een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart op één A4. Zou het dan toch gaan lukken deze keer?
Normaal gesproken maken wij ons niet zo druk over de route, als de kilometers maar worden gemaakt, maar deze keer is het supportteam er om ons te ondersteunen en dan willen we ze natuurlijk niet mislopen. Wij kijken hoe dan ook uit naar de massages!
Na de route in beeld te hebben gebracht, worden de enorme voorraden voedsel en water aangevuld en in de auto van het supportteam geladen. We zijn tenslotte geen militairen die alles op hun rug dragen. En 60 kilometer is best een eindje lopen.
Vanavond gaan de voorbereidingen nog even verder en dan zoeken we bijtijds ons mandje op. De start is om 6 uur bij Juffrouw Tok in Ede. Dat betekent om 5 uur in de auto zitten. Ach ja, je moet er wat voor over hebben...
Met een laptop in de aanslag, een geheugenstick, een desktop met internetaansluiting, een CD-ROM met kaartmateriaal en een doodgewone papieren kaart zetten wij de route uit. Er komt nog net geen kompas en passer aan te pas, maar het scheelt niet veel. Wij voelen ons alwetend en zelfverzekerd.
Bij het laden van de route werpt de eerste beer zich vol overgave op de weg. Het GPS-apparaat kent dit bestandsformaat niet. Wij vervloeken onze verzorger Ted voor zijn misplaatste zuinigheid, want waren wij eerst al tot de schokkende ontdekking gekomen dat zijn GPS maar liefst één Megabyte geheugen heeft (dat het nog bestaat in dit tijdperk van GIGAbytes!!), nu moeten we concluderen dat zijn speeltje ook niet met moderne GPS-coördinaten weet om te gaan.
Wat doe je als data niet gelezen kan worden? Juist ja, converteren is het toverwoord. Weer moeten wij de procedures omzeilen, want zomaar iets downloaden mag niet, maar dankzij de geheugenstick lukt het om een conversietooltje te installeren. En warempel, het blijkt te werken. De moderne coördinaten worden omgezet naar GPX waypoints (vakterminologie voor de gevorderde wandelaar) en voilà, er staat een lijntje op het scherm van de GPS. Het beschikbare kaartmateriaal is te groot om ook op de GPS te zetten, maar dat is toch slechts voor watjes. GPS is gewoon een kwestie van het pijltje op het lijntje weten te houden ;-) Esther is gerustgesteld.
Anneke niet. Die begint de checkpoints in te tekenen op de papieren kaart, scant onze route in, print deze uit in couleur en last but not least, lamineert het hele spul. We hebben nu dus de route in de GPS staan, een papieren kaart, een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart én een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart op één A4. Zou het dan toch gaan lukken deze keer?
Normaal gesproken maken wij ons niet zo druk over de route, als de kilometers maar worden gemaakt, maar deze keer is het supportteam er om ons te ondersteunen en dan willen we ze natuurlijk niet mislopen. Wij kijken hoe dan ook uit naar de massages!
Na de route in beeld te hebben gebracht, worden de enorme voorraden voedsel en water aangevuld en in de auto van het supportteam geladen. We zijn tenslotte geen militairen die alles op hun rug dragen. En 60 kilometer is best een eindje lopen.
Vanavond gaan de voorbereidingen nog even verder en dan zoeken we bijtijds ons mandje op. De start is om 6 uur bij Juffrouw Tok in Ede. Dat betekent om 5 uur in de auto zitten. Ach ja, je moet er wat voor over hebben...
zondag 22 mei 2011
Lijfsverschijnselen
Nu we zo tussen de 40 en de 80 kilometer per week lopen laat het lijf meer en meer van zich horen. Zo zijn er de veel besproken blaren, de spierpijn en de stramheid na lange tochten, de broodnodige rust (en het lichaam geeft keurig aan wanneer de geest te hard wil gaan) en de honger. De benen worden strakker maar ik ben in elk geval nog geen gram afgevallen. Niet heel raar als het menu bekeken wordt. Ik eet inmiddels als een bouwvakker en overweeg serieus lepel en vork te vervangen door een spade en een hooivork. Hoe meer voedsel er naar binnen gewerkt kan worden, hoe beter.
Een nieuw lijfsverschijnsel is de hitte uitslag. Vorige week, tijdens de pauze, legde ik de benen te rusten op een terras. Schoenen en sokken uit. Een groep dames die het Pieterpad lopen, schuifelen langs, wijzen op mijn benen en roepen uit: "Oh kijk, hitte uitslag! Pas maar op, bij ons zat het tot aan de onderbroek!". Het zijn niet de berichten die je wilt horen als je je mentaal aan het voorbereiden bent op de laatste 20 kilometer van die dag.
Dus toen ik gisteren, na een zeer warme Zuiderzeetocht, had genoten van een verkwikkende douche heb ik de benen onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. De uitslag rukt op maar blijft voorlopig gelukkig netjes tot net onder de knie. De voeten en kuiten zijn inmiddels bedekt met paarse, ietwat opgezwollen plekken. Een feest voor het oog.
Wie nog steeds in de veronderstelling leeft dat een lijf mooier wordt van intensief bewegen hoeft slechts één blik op mijn onderdanen te werpen om direct uit de droom geholpen te worden. Wat een freak show.
Een nieuw lijfsverschijnsel is de hitte uitslag. Vorige week, tijdens de pauze, legde ik de benen te rusten op een terras. Schoenen en sokken uit. Een groep dames die het Pieterpad lopen, schuifelen langs, wijzen op mijn benen en roepen uit: "Oh kijk, hitte uitslag! Pas maar op, bij ons zat het tot aan de onderbroek!". Het zijn niet de berichten die je wilt horen als je je mentaal aan het voorbereiden bent op de laatste 20 kilometer van die dag.
Dus toen ik gisteren, na een zeer warme Zuiderzeetocht, had genoten van een verkwikkende douche heb ik de benen onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. De uitslag rukt op maar blijft voorlopig gelukkig netjes tot net onder de knie. De voeten en kuiten zijn inmiddels bedekt met paarse, ietwat opgezwollen plekken. Een feest voor het oog.
Wie nog steeds in de veronderstelling leeft dat een lijf mooier wordt van intensief bewegen hoeft slechts één blik op mijn onderdanen te werpen om direct uit de droom geholpen te worden. Wat een freak show.
woensdag 18 mei 2011
d'Urinelle
Wat een edele naam voor een ordinair hulpstuk: het plastuitje. Eveline berichtte er eerder in deze blog al eens over. Wij dames komen nogal eens in nood tijdens het lopen van steeds langere stukken. Het wormvormig aanhangsel waar de heren wél over beschikken wordt dan node gemist om de blaas te legen zonder dat de halve wereld meekijkt...
Er is dus een oplossing, maar wat voor één. Alleen de naam al. Urinelle. Je plast er óf spontaan van in je broek (van het lachen) óf er treedt een acute en algehele plasblokkade op. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van deze naam, die ongetwijfeld zorgvuldig overwogen is door een heel team van marketeers en reclamemakers.
Bij het lezen van de gebruiksaanwijzing krijg ik het gevoel dat dit fenomeen weleens uit België zou kunnen komen. Het taalgebruik is hilarisch, als ook de afbeeldingen die er bij staan. Toch klopt er iets niet. Op de afbeeldingen staat een figuur die gebruik maakt van de Urinelle, maar in combinatie met een WC-pot. Ja, als die er stond, zou de hele Urinelle overbodig zijn! Als we kunnen kiezen tussen gedoe met een plastuit en het risico op een natte broek of een WC-pot, dan is de keuze snel gemaakt. Maar goed, als we ooit toch zouden overwegen de Urinelle te gebruiken, dan weten we in ieder geval dat we de wijde opening over Het Genitaal (het lijkt ineens vele malen groter!) moeten plaatsen en deze vervolgens moeten richten op het doel. En als we dan toch het wormvormig aanhangsel nabootsen, kunnen we best naast de pot piesen, dat gebeurt in het echt tenslotte ook vaker wel dan niet ;-)
Ten slotte wordt de potentiële gebruiker van de Urinelle nog gewaarschuwd dat het gebruik van de plastuit in het begin een vreemd gevoel kan geven, waarbij het kokertje warm aanvoelt. Tjonge, hoe zou dat nou komen?!?
Misschien is de Urinelle een kwestie van slechte marketing. Het gebeurt tenslotte regelmatig dat een product iets te onnadenkend in de markt wordt gezet. Denk aan de introductie van de Fiat Croma, jaren nadat Croma bekend stond als bakboter in Nederland. Urinelle wekt bij ons associaties op met onwelriekende lichaamssappen, steegjes met wildplassers en, kijkend naar de afbeeldingen in de gebruiksaanwijzing, zelfs met... afijn vul dat zelf maar in.
Er is dus een oplossing, maar wat voor één. Alleen de naam al. Urinelle. Je plast er óf spontaan van in je broek (van het lachen) óf er treedt een acute en algehele plasblokkade op. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van deze naam, die ongetwijfeld zorgvuldig overwogen is door een heel team van marketeers en reclamemakers.
Bij het lezen van de gebruiksaanwijzing krijg ik het gevoel dat dit fenomeen weleens uit België zou kunnen komen. Het taalgebruik is hilarisch, als ook de afbeeldingen die er bij staan. Toch klopt er iets niet. Op de afbeeldingen staat een figuur die gebruik maakt van de Urinelle, maar in combinatie met een WC-pot. Ja, als die er stond, zou de hele Urinelle overbodig zijn! Als we kunnen kiezen tussen gedoe met een plastuit en het risico op een natte broek of een WC-pot, dan is de keuze snel gemaakt. Maar goed, als we ooit toch zouden overwegen de Urinelle te gebruiken, dan weten we in ieder geval dat we de wijde opening over Het Genitaal (het lijkt ineens vele malen groter!) moeten plaatsen en deze vervolgens moeten richten op het doel. En als we dan toch het wormvormig aanhangsel nabootsen, kunnen we best naast de pot piesen, dat gebeurt in het echt tenslotte ook vaker wel dan niet ;-)
Ten slotte wordt de potentiële gebruiker van de Urinelle nog gewaarschuwd dat het gebruik van de plastuit in het begin een vreemd gevoel kan geven, waarbij het kokertje warm aanvoelt. Tjonge, hoe zou dat nou komen?!?
Misschien is de Urinelle een kwestie van slechte marketing. Het gebeurt tenslotte regelmatig dat een product iets te onnadenkend in de markt wordt gezet. Denk aan de introductie van de Fiat Croma, jaren nadat Croma bekend stond als bakboter in Nederland. Urinelle wekt bij ons associaties op met onwelriekende lichaamssappen, steegjes met wildplassers en, kijkend naar de afbeeldingen in de gebruiksaanwijzing, zelfs met... afijn vul dat zelf maar in.
zondag 15 mei 2011
Lessons learned
Inmiddels zijn wij op het punt aangekomen dat de schat aan wandelervaring gedeeld kan worden met de buitenwereld. De buitenwereld die wel over voldoende gezond verstand beschikt om niet op een dag te denken, 100 kilometer in 30 uur, dat kan best. Na dit weekend twee dagen achtereen veertig kilometer afgelegd te hebben (en wat zagen we er tegenop) geef ik u de volgende dingen ter overweging.
GPS-en schijnen ook de meest richtingsgevoel-gehandicapten moeiteloos door deze bizarre wereld te kunnen loodsen. Na enige desastreuze ervaringen gaven wij het nog één kans. Zonder onze Commissaris Richtingsgevoel togen wij op pad met een route van een tweedaagse wandeltocht die binnenkort wordt georganiseerd in de wonderschone Achterhoek. Geladen in de GPS, maar voor de zekerheid ook uitgetekend op een hopeloos ouderwetse kaart.
Het ging fabuleus! Het vertrouwen in eigen kunnen groeide buitensporig snel en een lichte euforie maakte zich van ons meester. De eerste 8 kilometer... Toen bevonden we ons opeens in de rechterbovenhoek van de kaart, alwaar wij ons 2 minuten daarvoor toch heus links onderin zagen bewegen. Gedrieen kwamen wij vlot tot de conclusie dat de moderne GPS niet voor ons is gemaakt, en het ding verdween in de rugzak. Verder met de kaart, en het liep heerlijk.
Op 32 kilometer kwam Het Inzicht dat het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat de route van Dag 2 geladen was in de edele GPS, maar dat de met veel moeite uitgestippelde route op de kaart toch best van Dag 1 zou kunnen zijn. De slappe lach was het enige dat er nog opzat.
En lachen helpt een mens de kilometers door. De eerste 40 zijn door ons alle 3 glansrijk doorstaan, en redelijk blaarloos! Gezien eerdere ervaringen een enorme opsteker. De tweede 40 kilometer bleek voor een van ons helaas te ver, het lijf had rust nodig en een lijf laat zich niet negeren.
En zo lopen we met zijn 2-en op de bonnefooi (GPS en kaarten zijn voor watjes) op de kop af 40 kilometer. Met brandende voetzolen en met krampende spieren, maar we lopen door. Na 16 kilometers branden wij een kaarsje in de Willibrord Abdij in de Slangenburg, alle hulp is welkom, en even later eten we pannenkoeken. Er komen stukken waarbij we in een heuse trance lopen (wat een fabuleuze ervaring!) en er komen stukken waar geen einde aan lijkt te komen. Op de 35 kilometer gokken we het erop en gooien er een biertje en een wijntje in, met nog maar 5 kilometer te gaan moet dat kunnen. En ook al strompelen we van het terras af, na een paar honderd meter gaat het warempel weer en we komen heelhuids thuis. Trots, dolblij en met vertrouwen. Vertrouwen dat die honderd kilometer uitgelopen gaan worden. Wat een heerlijk gevoel!
Meer lessons learned, mocht u plannen hebben ons lichtend voorbeeld te volgen, vindt u in de update van de DWW Nieuwsbrief die alle sponsoren en andere geïnteresseerden binnenkort ontvangen, http://www.digitalexposurephotography.nl/update/index.html.
GPS-en schijnen ook de meest richtingsgevoel-gehandicapten moeiteloos door deze bizarre wereld te kunnen loodsen. Na enige desastreuze ervaringen gaven wij het nog één kans. Zonder onze Commissaris Richtingsgevoel togen wij op pad met een route van een tweedaagse wandeltocht die binnenkort wordt georganiseerd in de wonderschone Achterhoek. Geladen in de GPS, maar voor de zekerheid ook uitgetekend op een hopeloos ouderwetse kaart.
Het ging fabuleus! Het vertrouwen in eigen kunnen groeide buitensporig snel en een lichte euforie maakte zich van ons meester. De eerste 8 kilometer... Toen bevonden we ons opeens in de rechterbovenhoek van de kaart, alwaar wij ons 2 minuten daarvoor toch heus links onderin zagen bewegen. Gedrieen kwamen wij vlot tot de conclusie dat de moderne GPS niet voor ons is gemaakt, en het ding verdween in de rugzak. Verder met de kaart, en het liep heerlijk.
Op 32 kilometer kwam Het Inzicht dat het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat de route van Dag 2 geladen was in de edele GPS, maar dat de met veel moeite uitgestippelde route op de kaart toch best van Dag 1 zou kunnen zijn. De slappe lach was het enige dat er nog opzat.
En lachen helpt een mens de kilometers door. De eerste 40 zijn door ons alle 3 glansrijk doorstaan, en redelijk blaarloos! Gezien eerdere ervaringen een enorme opsteker. De tweede 40 kilometer bleek voor een van ons helaas te ver, het lijf had rust nodig en een lijf laat zich niet negeren.
En zo lopen we met zijn 2-en op de bonnefooi (GPS en kaarten zijn voor watjes) op de kop af 40 kilometer. Met brandende voetzolen en met krampende spieren, maar we lopen door. Na 16 kilometers branden wij een kaarsje in de Willibrord Abdij in de Slangenburg, alle hulp is welkom, en even later eten we pannenkoeken. Er komen stukken waarbij we in een heuse trance lopen (wat een fabuleuze ervaring!) en er komen stukken waar geen einde aan lijkt te komen. Op de 35 kilometer gokken we het erop en gooien er een biertje en een wijntje in, met nog maar 5 kilometer te gaan moet dat kunnen. En ook al strompelen we van het terras af, na een paar honderd meter gaat het warempel weer en we komen heelhuids thuis. Trots, dolblij en met vertrouwen. Vertrouwen dat die honderd kilometer uitgelopen gaan worden. Wat een heerlijk gevoel!
Meer lessons learned, mocht u plannen hebben ons lichtend voorbeeld te volgen, vindt u in de update van de DWW Nieuwsbrief die alle sponsoren en andere geïnteresseerden binnenkort ontvangen, http://www.digitalexposurephotography.nl/update/index.html.
zondag 8 mei 2011
Unhappier feet
De vorm van de dag... We spreken er inmiddels veel over in ons clubje Dwazen (DWW). Een veertig kilometer kan voelen alsof de Dag des Oordeels hier is, maar dezelfde afstand kan ook weggestapt worden alsof het niets is. En met 4 vrouwen in een team is de vorm niet op dezelfde dag bij iedereen gelijk.
Vandaag gingen we voor de 40, etappes 6, 7, 8 en 9 van de Trailwalker zelf. Nog zonder routeboek (waar blijft dat ding?) en met slechts één met richtingsgevoel gezegend teamlid waren wij voorbereid door boekjes en kaarten aan te schaffen en zelfs een GPS te huren.
Dit alles helpt niet als je de boekjes en kaarten vrolijk thuis laat liggen en je je niet verdiept hebt in hoe die GPS dan in vredesnaam zou moeten werken. Dus daar liep Eveline met haar neus op 2 telefoons gedrukt (een met de routebeschrijving en een met GPS die liet zien waar wij ons bevonden) te zwaaien naar moi, die iets voorop liep, hier links, nu rechts! Onnodig te zeggen dat de ontspannen tred, zo broodnodig voor dit soort monsterlijke afstanden, ver te zoeken was in dit tafereel. En dus kwam de vorm van de dag om de hoek kijken.
Twee van ons liepen redelijk ontspannen, een vrouw had wat moeite met het weer beginnen na een broodnodige pauze maar de vierde voelde pijnlijke spieren die ze eerder niet voelde. Wij hopen met haar mee dat het een tikje overbelasting is en niets ernstigers! Op de ongeveer 30 (alleen de Hogere Macht weet hoeveel we precies gelopen hebben) bleek het 5 uur geweest te zijn, en met een dag arbeiden voor de boeg, vonden we het mooi geweest.
Ik maak mij zorgen. Over de talenten van de NOVIB om een tocht uit te zetten zodat ook wij hopelozen de route probleemloos kunnen volgen, over de GPS die we verplicht mee moeten nemen (die van vandaag bleek niet voor ons gemaakt) en over de batterij van de iPhone die het geen 30 uur volhoudt met GPS aan. Honderd kilometer lopen is één ding, maar hoe zorgen we er in vredesnaam voor dat het Grote Verdwalen ons niet ten deel valt?
Vandaag gingen we voor de 40, etappes 6, 7, 8 en 9 van de Trailwalker zelf. Nog zonder routeboek (waar blijft dat ding?) en met slechts één met richtingsgevoel gezegend teamlid waren wij voorbereid door boekjes en kaarten aan te schaffen en zelfs een GPS te huren.
Dit alles helpt niet als je de boekjes en kaarten vrolijk thuis laat liggen en je je niet verdiept hebt in hoe die GPS dan in vredesnaam zou moeten werken. Dus daar liep Eveline met haar neus op 2 telefoons gedrukt (een met de routebeschrijving en een met GPS die liet zien waar wij ons bevonden) te zwaaien naar moi, die iets voorop liep, hier links, nu rechts! Onnodig te zeggen dat de ontspannen tred, zo broodnodig voor dit soort monsterlijke afstanden, ver te zoeken was in dit tafereel. En dus kwam de vorm van de dag om de hoek kijken.
Twee van ons liepen redelijk ontspannen, een vrouw had wat moeite met het weer beginnen na een broodnodige pauze maar de vierde voelde pijnlijke spieren die ze eerder niet voelde. Wij hopen met haar mee dat het een tikje overbelasting is en niets ernstigers! Op de ongeveer 30 (alleen de Hogere Macht weet hoeveel we precies gelopen hebben) bleek het 5 uur geweest te zijn, en met een dag arbeiden voor de boeg, vonden we het mooi geweest.
Ik maak mij zorgen. Over de talenten van de NOVIB om een tocht uit te zetten zodat ook wij hopelozen de route probleemloos kunnen volgen, over de GPS die we verplicht mee moeten nemen (die van vandaag bleek niet voor ons gemaakt) en over de batterij van de iPhone die het geen 30 uur volhoudt met GPS aan. Honderd kilometer lopen is één ding, maar hoe zorgen we er in vredesnaam voor dat het Grote Verdwalen ons niet ten deel valt?
dinsdag 3 mei 2011
Happy Feet
We zijn inmiddels aardig op weg richting de 100 km, alhoewel dat doel ons nog altijd onwaarschijnlijk ver lijkt... Er zijn op verschillende continenten veertigers gelopen en binnenkort volgt de eerste (en hopelijk laatste!) zestiger.
Driemaal per week trainen vereist goede sokken. In het begin dacht ik dat het allemaal niet zo duur hoefde, maar goede sokken (lees: dure sokken) blijken toch niet onbelangrijk voor een blaarloos bestaan als wandelaar. (Overigens is alleen Esther daar nog in geslaagd en hoe lang dat nog voortduurt is een groot vraagteken... Zij vreest dat bij het verschijnen van het eerste exemplaar, zij de pijngrens direct dient te verleggen om zo de tocht uit te kunnen lopen...)
En zo raakten wij verknocht aan FALKE sokken. Even slikken bij de aanschaf, maar daarna wel op poezelige voetjes de kilometers af kunnen leggen. Inmiddels beschikken wij allen over een imposant arsenaal aan deze sokken. In verschillende kleuren, maten en lengtes. Dat bracht ons ertoe FALKE maar eens een mailtje te sturen. Het is tenslotte ook leuk om positieve feedback te krijgen in deze wereld van klachtenregens en juridisch getouwtrek.
FALKE beantwoordde onze mail met de mededeling dat zij onze wandeltocht een goed initiatief vond en dat wilde belonen door ons ieder een paar sokken te sturen. Een grote smile van oor tot oor viel op ieders gezicht te bespeuren na deze verrassende actie! Een paar dagen later arriveerde het sokkenpakket en what do you know? Er zaten nog meer goodies in. Wij werden er nog blijer van :-)
Gisteravond voor het trainingsloopje van 10 km (inmiddels peanuts) hebben wij daarom een teamfoto gemaakt om FALKE te bedanken. Bij deze:
FALKE....., bedankt!!! (En Bas ook bedankt voor je fotografische talenten ;-))
Driemaal per week trainen vereist goede sokken. In het begin dacht ik dat het allemaal niet zo duur hoefde, maar goede sokken (lees: dure sokken) blijken toch niet onbelangrijk voor een blaarloos bestaan als wandelaar. (Overigens is alleen Esther daar nog in geslaagd en hoe lang dat nog voortduurt is een groot vraagteken... Zij vreest dat bij het verschijnen van het eerste exemplaar, zij de pijngrens direct dient te verleggen om zo de tocht uit te kunnen lopen...)
En zo raakten wij verknocht aan FALKE sokken. Even slikken bij de aanschaf, maar daarna wel op poezelige voetjes de kilometers af kunnen leggen. Inmiddels beschikken wij allen over een imposant arsenaal aan deze sokken. In verschillende kleuren, maten en lengtes. Dat bracht ons ertoe FALKE maar eens een mailtje te sturen. Het is tenslotte ook leuk om positieve feedback te krijgen in deze wereld van klachtenregens en juridisch getouwtrek.
FALKE beantwoordde onze mail met de mededeling dat zij onze wandeltocht een goed initiatief vond en dat wilde belonen door ons ieder een paar sokken te sturen. Een grote smile van oor tot oor viel op ieders gezicht te bespeuren na deze verrassende actie! Een paar dagen later arriveerde het sokkenpakket en what do you know? Er zaten nog meer goodies in. Wij werden er nog blijer van :-)
Gisteravond voor het trainingsloopje van 10 km (inmiddels peanuts) hebben wij daarom een teamfoto gemaakt om FALKE te bedanken. Bij deze:
FALKE....., bedankt!!! (En Bas ook bedankt voor je fotografische talenten ;-))
dinsdag 26 april 2011
Aruba, Genève, Rotterdam... Wat een team!
Vol trots lees ik het blog van DWW-vrouw Thrishna. En herinner mij met hetzelfde gevoel de verhalen van DWW-vrouw Eveline die dit weekend in Zwitserland de 30 kilometer liep (en er achter kwam dat de Toblerone meer is dan chocola alleen). Ook vraag ik me wanhopig af hoe ik de Rotterdamse marathon die ik en de laatste (but not least!) DWW-vrouw Esther het afgelopen weekend liepen, moet beschrijven na al zulks exotische avonturen. En dus kan ik niet anders dan schrijven over de oh zo belangrijke team spirit.
Wij zijn een op een vrij bizarre manier bijeen geraapt zooitje. We zijn allemaal vrouw. Samen gekomen doordat we (al dan niet tijdelijk) bij hetzelfde bedrijf werken. En natuurlijk de Grootste Gemene Deler, we zijn allemaal (grootheids?)waanzinnig genoeg om aan een bijzonder avontuur te willen beginnen, want zo mogen we de 100-kilometer-onderneming toch wel noemen.
Dit gemeen hebbende zijn er veel verschillen tussen ons. In temperament en karakter, in loopbaan en woonplaats, en niet onbelangrijk, in looptempo. En toch ontstaat er een team. We gaan er allemaal voor. We trainen allemaal even fanatiek en hebben allemaal pijn. Als er iemand niet bij de gemeenschappelijke training kan zijn, loopt (of lopen) zij toch met ons mee. En er ontstaan langzaam maar zeker vriendschappen die boven de professionele collegialiteit uitstijgen.
Daarom weet ik zeker dat we het gaan halen, we komen straks met zijn vieren juichend, en huilend, de finish over. Samen. Aan ons zal het in elk geval niet liggen.
Wij zijn een op een vrij bizarre manier bijeen geraapt zooitje. We zijn allemaal vrouw. Samen gekomen doordat we (al dan niet tijdelijk) bij hetzelfde bedrijf werken. En natuurlijk de Grootste Gemene Deler, we zijn allemaal (grootheids?)waanzinnig genoeg om aan een bijzonder avontuur te willen beginnen, want zo mogen we de 100-kilometer-onderneming toch wel noemen.
Dit gemeen hebbende zijn er veel verschillen tussen ons. In temperament en karakter, in loopbaan en woonplaats, en niet onbelangrijk, in looptempo. En toch ontstaat er een team. We gaan er allemaal voor. We trainen allemaal even fanatiek en hebben allemaal pijn. Als er iemand niet bij de gemeenschappelijke training kan zijn, loopt (of lopen) zij toch met ons mee. En er ontstaan langzaam maar zeker vriendschappen die boven de professionele collegialiteit uitstijgen.
Daarom weet ik zeker dat we het gaan halen, we komen straks met zijn vieren juichend, en huilend, de finish over. Samen. Aan ons zal het in elk geval niet liggen.
Punta pa punta
Ik bevond mij de afgelopen twee weken wegens ongelukkige familie omstandigheden op het voor menigeen toerist paradijselijk eiland Aruba (...to me it's just home). Met oplopend paniek en vrees las ik de blog van Esther: mijn DWW team genoten hadden namelijk 40 kilometer zonder mij gelopen! En ik had in de tussentijd niet getraind (geen tijd voor gehad, en met goede reden, maar toch). Aijajai!
Dus toen mijn nicht mij uitnodigde voor de Punta pa Punta wandeling twee dagen voor mijn vertrek (= 'van punt naar punt' van Aruba: een 38,6 kilometer tocht van het oostelijke punt Baby Beach, naar de California Lighthouse in het westen van het eiland) maakte ik weer een Yes Man (Jim Carrey film) blunder en riep zonder nadenken, JA! Ten eerste, mijn lichaam smeekte naar afleiding en om wat intensievere fysieke inspanning. Ten tweede, ik ben inmiddels de beruchte (m.a.w. gekke) dochter van mvr. Zus en Zo die 100 km gaat lopen (mijn moeder zegt niet eens 'proberen te lopen'), dus van 38 km mag ik niet meer schrikken, toch?
De verschillen tussen wandeltochten georganiseerd in Nederland en die op Aruba werden snel duidelijk:
1) Geplande starttijd 17:00 - echte starttijd, ergens na half zes.
1) Geplande starttijd 17:00 - echte starttijd, ergens na half zes.
2) De route wordt even snel mondeling afgerateld (en ik ben 99% zeker dat deze niet vooraf online beschikbaar was gesteld). Als je dus niet oplet, en niet snel genoeg loopt om de andere lopers in het vizier te houden heb je dus een probleem. Er is in het begin politiebegeleiding, maar ze blijven niet op je wachten als je achterloopt.
3) Er wordt een gebedje gezegd voor de lopers. Hier word ik even nerveus van. Weet de bidder iets wat ik niet weet? Het is 'maar' 38km ... zou ik me toch zorgen moeten maken?
4) De lopers worden voor 1:00 's ochtends bij de finish verwacht, wat betekent dat men min of meer zonder pauze moet doorlopen (wat mij pas duidelijk wordt na 22km non-stop te hebben gelopen). 40Km, binnen 7,5 uur, haalbaar, maar niet fijn zonder pauzes!
5) 99.9% Van de route is langs drukke wegen. Mijn longen zijn mij nog steeds dankbaar. Maar aangezien Aruba geen bossen heeft, maar voornamelijk 'mondi', - overwoekerde lappen grond met cactussen en andere stekelachtig gewas - ben ik toch dankbaar dat ik niet in het pikkedonker (met alleen mijn op-het-allerlaatste-moment-in-mijn-tas-gestopte-zaklantaarntje ter verlichting) door de vijandelijke Arubaanse natuur hoefde te struikelen. En nu ik eraan denk, langs allerlei creepy crawlies (spinnen, slangen, schorpioenen, duizendpoten, etc.), blech.
Na onze eerste stop is iedere pauzetje een welkom moment om de benen te ontspannen. Op het einde blijven er drie over van ons groepje van vijf. Rond de 36km, en 30 minuten over tijd (het was inmiddels ergens rond half twee 's ochtends'), nemen we weer een pauze. We lopen inmiddels niet echt snel meer, en het doet overal zeer. Na 10 minuutjes maken we weer een poging - ik doe mijn inmiddels geperfectioneerde 'C3PO imitatie', ik loop als een stijve robot met verroeste ledematen. De finish was letterlijk in zicht (althans, het licht wat bovenaan de lichttoren brandde wel), maar daar blijft het ook bij. De knie van mijn nicht maakt gekke klik geluiden (de bikkel heeft het zonder training gelopen!), maar ter voorkoming van blijvende letsel besluiten we alle drie gezamenlijk te stoppen - samen uit, samen thuis (ook al was ik wel gek genoeg om door te gaan). Mijn oom kwam ons ophalen, en we reden toch even naar de finish om ons af te melden, voor het geval dat er nog mensen waren die op ons zaten te wachten.
En wat was ik achteraf toch blij dat we zijn gestopt! Die twee laatste kilometers leken in de auto al een t**ing-eind weg, laat staan dat ik dat (in mijn eentje) had gelopen, met alle spier-, rug- en hoofdpijn die ik op dat moment voelde. Maar ik heb wel genoeg gelopen om super trost op mijn die-hard nicht te zijn, en om mijn DWW teamgenoten in het oog te kunnen kijken :)
Oh, jee, nu nog de 100!!!
maandag 18 april 2011
Blarometer
De Blarometer is afgelopen zaterdag flink opgelopen. We hebben bijna een uur in een tent van het Rode Kruis vertoefd om de blaren van Eveline en Anneke te laten prikken en verzorgen. Esther is nog altijd blarenvrij... (het schijnt te kunnen).
Het moet echter gezegd worden: de 40km Bloesemtocht was prachtig! OK, na 35km stond daar de man met de hamer, maar we hebben het gered. En nadat ik op zaterdagavond nog dacht dat ik de volgende ochtend misschien niet zou halen, stond ik zondagmorgen geheel onverwachts fit naast mijn bedje. Dat biedt nog eens perspectief!
Het moet echter gezegd worden: de 40km Bloesemtocht was prachtig! OK, na 35km stond daar de man met de hamer, maar we hebben het gered. En nadat ik op zaterdagavond nog dacht dat ik de volgende ochtend misschien niet zou halen, stond ik zondagmorgen geheel onverwachts fit naast mijn bedje. Dat biedt nog eens perspectief!
Still going strong...
Auwwwww!!!
zaterdag 16 april 2011
vrijdag 15 april 2011
De wondere wereld van wandelen
Zo kan je het wel noemen, zeker als je (zoals wij) markante wandelaars met een steekje los hebt ontmoet! Ik hoop dat ik zo niet word, dat is een ding wat zeker is. (Schrik niet van de terminologie in deze blog, dat is slechts wandeltaal.)
Daar waar wij onder de indruk zijn van ons trainingsschema in het algemeen en het lopen van 25 km in het bijzonder, zijn er andere wandelaars die even een "veertiger" lopen. Let wel, ter voorbereiding op de zeventiende keer Vierdaagse van Nijmegen ('jammer dat ik vroeger niet meer tijd had, dan waren het er al dertig geweest...') of het lopen van een wekelijkse Kennedymars.
Laatstgenoemde is de officiële term voor 80 km lopen. Alleen maar omdat John F. Kennedy zich ooit eens afvroeg of de officieren van het US Marine Corps wel voldoende uithoudingsvermogen zouden hebben om 80 km binnen 20 uur te lopen. De man is al lang dood, en werd bovendien niet echt gezien als the brightest button in the box, maar het halen van deze afstand in 20 uur werd een rage. In Amerika was die slechts van korte duur (...), maar in Nederland organiseert men sindsdien elk jaar diverse Kennedymarsen. En dan zijn er dus ook nog gekken die niet alleen een keertje meedoen, maar ELKE mars willen lopen. Achter elkaar. Om dan de eretitel Kennedy Walker, Super Kennedy Walker en Master Kennedy Walker te verdienen. Het zou verboden moeten worden.
Toen ik een stukje opliep (ja ja, weer zo'n mooie wandelterm!) met een zekere meneer, heb ik mij reeds laten ontvallen dat hij gek was. Dat was er zo één die een veertiger liep om zo dadelijk elk weekend even een Kennedymars te lopen. En als kers op de taart van het jaar dronken worden, een uurtje slapen, en dan 100 km binnen 24 uur lopen. Op mijn vraag of hij in de winter ook gewoon doortrainde, was zijn antwoord 'alleen dertigjes'. Daarmee onze eerste 25 km tocht naar het rijk der ultieme beginners verwijzend... Zijn vrouw ging ook wel eens mee, maar daar trok hij zijn wandelschoenen niet eens voor aan, want dat ging slechts om 15 km.
Wij beginnen ons af te vragen hoeveel van dit soort gekken er rondlopen (toepasselijk ;-)) in wandelland. Want voor de gemiddelde Nederlander, zo durf ik wel te stellen, is 15 km al een hele kluif en geen afstand die je zomaar even wegloopt. Onze blarometer kent pieken en dalen, we besteden al ons spaargeld aan wandelsokken, wandelondergoed, wandelshirts, wandelhoofdlampjes, wandelvoetencrèmes, wandelponcho's, wandeltochten, wandelroutes, wandeldrinkbekers, en alles waar maar wandel voor staat. We rijden honderden kilometers om ergens te gaan wandelen en slepen duizenden euro's binnen voor het goede doel. We worden zelfs lichtelijk opgewonden als de Falke wandelsokken in de aanbieding zijn. Dat is redelijk triest. En dan zijn er toch nog mensen die gekker zijn dan wij!
Zaterdag 16 april lopen wij onze eerste veertiger. Ik ga voor het invoeren van nieuw wandeljargon: een Kennedymars minus 40. Met uiteindelijk doel een Kennedymars plus 20, ook wel de Trailwalker genoemd. En ik help mezelf hopen dat ik geen Master Kennedy Walker plus 20 wil worden!!!
Daar waar wij onder de indruk zijn van ons trainingsschema in het algemeen en het lopen van 25 km in het bijzonder, zijn er andere wandelaars die even een "veertiger" lopen. Let wel, ter voorbereiding op de zeventiende keer Vierdaagse van Nijmegen ('jammer dat ik vroeger niet meer tijd had, dan waren het er al dertig geweest...') of het lopen van een wekelijkse Kennedymars.
Laatstgenoemde is de officiële term voor 80 km lopen. Alleen maar omdat John F. Kennedy zich ooit eens afvroeg of de officieren van het US Marine Corps wel voldoende uithoudingsvermogen zouden hebben om 80 km binnen 20 uur te lopen. De man is al lang dood, en werd bovendien niet echt gezien als the brightest button in the box, maar het halen van deze afstand in 20 uur werd een rage. In Amerika was die slechts van korte duur (...), maar in Nederland organiseert men sindsdien elk jaar diverse Kennedymarsen. En dan zijn er dus ook nog gekken die niet alleen een keertje meedoen, maar ELKE mars willen lopen. Achter elkaar. Om dan de eretitel Kennedy Walker, Super Kennedy Walker en Master Kennedy Walker te verdienen. Het zou verboden moeten worden.
Toen ik een stukje opliep (ja ja, weer zo'n mooie wandelterm!) met een zekere meneer, heb ik mij reeds laten ontvallen dat hij gek was. Dat was er zo één die een veertiger liep om zo dadelijk elk weekend even een Kennedymars te lopen. En als kers op de taart van het jaar dronken worden, een uurtje slapen, en dan 100 km binnen 24 uur lopen. Op mijn vraag of hij in de winter ook gewoon doortrainde, was zijn antwoord 'alleen dertigjes'. Daarmee onze eerste 25 km tocht naar het rijk der ultieme beginners verwijzend... Zijn vrouw ging ook wel eens mee, maar daar trok hij zijn wandelschoenen niet eens voor aan, want dat ging slechts om 15 km.
Wij beginnen ons af te vragen hoeveel van dit soort gekken er rondlopen (toepasselijk ;-)) in wandelland. Want voor de gemiddelde Nederlander, zo durf ik wel te stellen, is 15 km al een hele kluif en geen afstand die je zomaar even wegloopt. Onze blarometer kent pieken en dalen, we besteden al ons spaargeld aan wandelsokken, wandelondergoed, wandelshirts, wandelhoofdlampjes, wandelvoetencrèmes, wandelponcho's, wandeltochten, wandelroutes, wandeldrinkbekers, en alles waar maar wandel voor staat. We rijden honderden kilometers om ergens te gaan wandelen en slepen duizenden euro's binnen voor het goede doel. We worden zelfs lichtelijk opgewonden als de Falke wandelsokken in de aanbieding zijn. Dat is redelijk triest. En dan zijn er toch nog mensen die gekker zijn dan wij!
Zaterdag 16 april lopen wij onze eerste veertiger. Ik ga voor het invoeren van nieuw wandeljargon: een Kennedymars minus 40. Met uiteindelijk doel een Kennedymars plus 20, ook wel de Trailwalker genoemd. En ik help mezelf hopen dat ik geen Master Kennedy Walker plus 20 wil worden!!!
dinsdag 12 april 2011
Plastuitjes... nog helemaal geen gek idee misschien
Als je zo aan het lopen bent en je doet zoals afgelopen zaterdag een flinke tocht, dan is er een toch een klein probleem: de sanitaire voorzieningen staan niet altijd (of lees eigenlijk: staan nooit) op de plek waar je ze nodig hebt. Zo was het dus dat de laatste 5 km van de Duinenmars, toen we allemaal een witte Sphinx nodig hadden er geen een meer langskwam tot de finish. Dit leverde op zich een vrij hilarisch tafereel op: een van ons galoppeerde bijna naar de finish met een tempo verhoging... De ander riep er achter aan: niet zo hard, want dan hobbel ik zo en moet ik nog extra nodig..., waardoor de andere weer zo hard in een deuk lag dat het moeilijk was de broek droog te houden.
Ziet u het voor zich? Ik ga zo toch maar eens op jacht naar plastuitjes bij de Etos, in de ijdele hoop dat als ik ze op zak heb ik ze nooit zal hoeven gebruiken.
Ziet u het voor zich? Ik ga zo toch maar eens op jacht naar plastuitjes bij de Etos, in de ijdele hoop dat als ik ze op zak heb ik ze nooit zal hoeven gebruiken.
maandag 11 april 2011
Bloed, zweet en tranen
En het wachten is op de tranen. Zweet produceren wij met dit mooie weer reeds voldoende en vandaag voor de tweede maal heuse bloedende voeten.
Na het 10 kilometer rondje met Eveline, alwaar wij erachter kwamen dat de kramp in mijn tenen besmettelijk is, sorry mop!, toog ik naar de pedicure om het ergste overtollige eelt te laten verwijderen. De sokken uit en een voet kwam naar buiten Texas Chainsaw Massacre style. Een snee bleek de oorzaak. Te dicht op elkaar gekrampte teentjes. Bastards.
Voordeel van deze krampen is dan wel weer dat dit bloedbad volledig ongemerkt aan me is voorbijgegaan. De ene pijn overschreeuwt de andere. Een houvast. En wat voor een :-)
Na het 10 kilometer rondje met Eveline, alwaar wij erachter kwamen dat de kramp in mijn tenen besmettelijk is, sorry mop!, toog ik naar de pedicure om het ergste overtollige eelt te laten verwijderen. De sokken uit en een voet kwam naar buiten Texas Chainsaw Massacre style. Een snee bleek de oorzaak. Te dicht op elkaar gekrampte teentjes. Bastards.
Voordeel van deze krampen is dan wel weer dat dit bloedbad volledig ongemerkt aan me is voorbijgegaan. De ene pijn overschreeuwt de andere. Een houvast. En wat voor een :-)
woensdag 6 april 2011
Wahnsinn! Of is alles relatief?
Ja sorry hoor mensen, het is toch eigenlijk ook echt totale waanzin wat we hier doen? Gisteren hebben we onze agenda's maar weer getrokken en de komende 12 (!) weken ongeveer elk weekend volgepland met kilometers. VEEL kilometers. Maar is het wel genoeg? Aan de ene kant heerlijk geruststellend, want dat betekent dat we over 13 weken van deze gekte af zijn, maar aan de andere kant slaat nu ook de paniek toe. Dus als hertjes die in koplampen staren, kijken we naar ons schema met daarin nog maar 12 regeltjes... Nog maar 12 regeltjes om voor te bereiden. Nog maar 240 km trainen doordeweeks en nog maar 330 in het weekend dus in totaal nog maar 570 km lopen voordat we starten. Nog maar 570 kilometer... Dat is dus van TLS in Amersfoort naar Stuttgart (ja, Stuttgart in Zuid Duitsland) en dat is best wel een eind! Kijk, als je het in deze termen beschouwt, valt 100 km dus best wel mee ;-)
dinsdag 5 april 2011
Champagne
Eén glas champagne is voldoende, zo blijkt, voor een PR: 9.7 km in 1:36 minuten! Ergo: 100 km in 14 uur en een beetje...? ;-)
Pijntjes zijn bovendien niet voelbaar en blaren blijven weg. Hebben wij hier een wondermiddel gevonden?
(De champagne was overigens om stil te staan bij de 10 miljoenste OV-chipkaart!)
Pijntjes zijn bovendien niet voelbaar en blaren blijven weg. Hebben wij hier een wondermiddel gevonden?
(De champagne was overigens om stil te staan bij de 10 miljoenste OV-chipkaart!)
dinsdag 29 maart 2011
The first 'prik' is the deepest
“Krijg de blaren”. Let op, dit wordt de meest gebruikte scheld van 2011, ik zweer het je. Vergeet het F-/S-/K-woord. Nee, nee, ik ga voor de ‘b’ van blaren. Ik was volgens mij de eerste in ons DWW clubje die blaren kreeg, wellicht dankzij de nieuwste en meest dure aanschaf in mijn imposante schoenencollectie – de merknaam wandelschoenen.
De eerste keer dat ik mijn voetjes (voetjes, who am I kidding, lees maat 42!), in de merknaam wandelschoenen schoof, dacht ik, aaaaahhhh, hemel op aarde, waarom loop ik hier niet iedere dag mee rond. Maar voor 15km aan een stuk door lopen bleken ze toch niet breed/ soepel/ geschikt genoeg te zijn om de maat 42 voetjes, die in protest een maatje groter opzwellen, te accommoderen.
Na vijf keer wandelen, een manke knie, en zo’n vier blaren (waarvan die op de teentjes echt killing zijn), heb ik ze aan de kant geschoven. Ze liggen nu bij een schoenmaker die ze hopelijk genoeg kan uitrekken zodat ik er weer in durf te lopen. Want ik heb echt een trauma overgehouden aan de eerste blaarprik. Niet zozeer het doorprikken zelf, maar het ontsmetten daarna. De pijn!@! WTB! Het voelde alsof ik met een mes in mijn eigen vlees had gesneden.
Ik ben dus uit zelfbescherming overgestapt naar mijn back-up schoenen (jaja, die moet je ook hebben). De meest zachte sneakers in mijn bezit, en, wat een ironie, een van de meest goedkope. Na zo’n zes keer wandelen was er geen vuiltje aan de lucht (zelfs niet na 20 km). De voetjes zwollen nog op, maar de stof rekte gewoon mee. De teentjes herinnerden mij af en toe nog van hun aanwezigheid, maar het kostte geen enkele moeite ze te negeren. Maar afgelopen zaterdag, dankzij zo’n 4 uur te hebben rondgelopen in de grootste en meest natte tuinkas van Nederland – Naaldwijk – kreeg ik toch weer een gevreesde blaar. En op een meest onhandige plek. Tussen de grote en tweede teen op mijn rechtervoet. En dat breidde zich uit naar mijn ondervoet. Oh, joy! Ik zal jullie de foto besparen.
Dus die avond, met spiegel, naald en draad in de weer gegaan. Vooraf ontsmet. Dat achteraf ontsmetten heb ik met ongeveer een uur uitgesteld, je snapt wel waarom?! Als mijn voet er niet verrot uitziet, dacht ik, dan overleef ik het wel. Ik leef nog om dit te schrijven, dus!
Bless GPS
Zelfs met alle moderne hulpmiddelen van tegenwoordig is het voor driekwart van de teamleden niet eenvoudig op de plaats van bestemming aan te komen zonder problemen. God zij dank hebben wij een Commissaris Richtingsgevoel: Eveline.
Alles wat de commissaris roept, nemen de drie dames zondermeer voor waar aan. En zelfs dan kan het nog gebeuren dat er een foutje sluipt in het vinden van een startpunt voor een wandeling.
Een voorbeeld uit de praktijk: wij rijden weg bij kantoor in 2 auto's en spreken af om even langs de benzinepomp te rijden alvorens wij ons richten op de Schapendrift in Soest. Bij de eerste splitsing die zich voordoet, na ca. 500 meter, rijdt er één auto naar links, terwijl de andere auto netjes voorsorteert voor rechtdoor. Da's toch knap.
Maar goed, geen paniek, er is altijd nog de TomTom. Wij tikken in 'Soest, Schapendrift' en komen na het tanken aan op de plaats van bestemming. Maar waar is de andere helft van het team? Dankzij nog zo'n modern hulpmiddel, de mobiele telefoon, komen we er al snel achter dat de andere dames toch echt ook op de Schapendrift in Soest staan! Wij hadden ons niet gerealiseerd dat Soest nog dermate groot is, dat dit soort verwarring mogelijk is. Gelukkig weet onze Commissaris Richtingsgevoel dan dat er één helft op het noordelijke eind van de Schapendrift staat en de andere helft aan het zuidelijke eind. Blijkt de Schapendrift gewoon dwars door het bos te lopen! Tja, dat moet je dan ook maar weten. Je kan niet verwachten van een stel dames met het richtingsgevoel van een poffertje dat dat zomaar goed komt. Geef ons unieke specs en we komen er wel, maar maak er geen zoekplaatje van.
Ik maak mij toch enigszins zorgen over hoe wij kunnen waarborgen dat we straks tijdens de Trailwalker niet af gaan wijken van de route. Elke meter die we om moeten lopen tijdens een tocht van 100 km is mij toch echt één meter te veel! Gelukkig weet onze commissaris ook om te gaan met GPS gadgets anders dan die op de telefoon (die zorgen namelijk heel snel voor een lege batterij).
Het komt goed, echt. En soms herkennen we ineens dat we al eerder op een bepaalde plek zijn geweest. Een goed begin is het halve werk ;-)
Alles wat de commissaris roept, nemen de drie dames zondermeer voor waar aan. En zelfs dan kan het nog gebeuren dat er een foutje sluipt in het vinden van een startpunt voor een wandeling.
Een voorbeeld uit de praktijk: wij rijden weg bij kantoor in 2 auto's en spreken af om even langs de benzinepomp te rijden alvorens wij ons richten op de Schapendrift in Soest. Bij de eerste splitsing die zich voordoet, na ca. 500 meter, rijdt er één auto naar links, terwijl de andere auto netjes voorsorteert voor rechtdoor. Da's toch knap.
Maar goed, geen paniek, er is altijd nog de TomTom. Wij tikken in 'Soest, Schapendrift' en komen na het tanken aan op de plaats van bestemming. Maar waar is de andere helft van het team? Dankzij nog zo'n modern hulpmiddel, de mobiele telefoon, komen we er al snel achter dat de andere dames toch echt ook op de Schapendrift in Soest staan! Wij hadden ons niet gerealiseerd dat Soest nog dermate groot is, dat dit soort verwarring mogelijk is. Gelukkig weet onze Commissaris Richtingsgevoel dan dat er één helft op het noordelijke eind van de Schapendrift staat en de andere helft aan het zuidelijke eind. Blijkt de Schapendrift gewoon dwars door het bos te lopen! Tja, dat moet je dan ook maar weten. Je kan niet verwachten van een stel dames met het richtingsgevoel van een poffertje dat dat zomaar goed komt. Geef ons unieke specs en we komen er wel, maar maak er geen zoekplaatje van.
Ik maak mij toch enigszins zorgen over hoe wij kunnen waarborgen dat we straks tijdens de Trailwalker niet af gaan wijken van de route. Elke meter die we om moeten lopen tijdens een tocht van 100 km is mij toch echt één meter te veel! Gelukkig weet onze commissaris ook om te gaan met GPS gadgets anders dan die op de telefoon (die zorgen namelijk heel snel voor een lege batterij).
Het komt goed, echt. En soms herkennen we ineens dat we al eerder op een bepaalde plek zijn geweest. Een goed begin is het halve werk ;-)
zondag 27 maart 2011
Schoeisel
Vandaag op zoek naar een tweede paar schoenen. Je weet immers maar nooit. Na enige paren resoluut te hebben afgekeurd trok ik een schoen aan en waande me in de hemel. Gemaakt van leer van de yak die in Mongolië leeft, beweert het kind dat bij de Bever Zwerfsport werkt. Liefste vriendin M. en ik krijgen acuut de slappe lach. Echt waar, probeert het menneke nog. Natuurlijk ben ik nu in het bezit van yak-lederen schoenen en hebben M. en ik de aankoop gevierd met witbier op het terras in het zonnetje.
Die biertjes loop ik er morgen wel weer af.
Die biertjes loop ik er morgen wel weer af.
Paniek!
Gisteren lag er een pakket van de Novib in de brievenbus met informatiefolders over de Trailwalker. Alle vragen die in de afgelopen weken bij ons zijn opgekomen worden beantwoord. So far so good. En dan lees ik de meest gevreesde regel: "Roken is verboden op en langs het parcours". En natuurlijk wist ik dit eigenlijk wel maar een mens kan hoop hebben :-)
Stoppen met roken vlak voor de 100 kilometer is geen goed idee. In het boekje wordt gehamerd op het belang van de team spirit en ik weet dat de eerste ontwenningsverschijnselen een garantie gaan zijn voor het uiteenvallen van het team nog voordat we aankomen bij het eerste checkpoint.
En dus pleeg ik onderzoek. Laserbehandeling, acupunctuur, cold turkey, pleisters. Ik heb nog een voorraadje sigaretten en dan zal ik er echt aan moeten geloven. Blaren, stijve spieren en gewrichten, ik kan het allemaal hebben, maar dit?
Wat een manier om wakker te worden op de zondagochtend :-)
Stoppen met roken vlak voor de 100 kilometer is geen goed idee. In het boekje wordt gehamerd op het belang van de team spirit en ik weet dat de eerste ontwenningsverschijnselen een garantie gaan zijn voor het uiteenvallen van het team nog voordat we aankomen bij het eerste checkpoint.
En dus pleeg ik onderzoek. Laserbehandeling, acupunctuur, cold turkey, pleisters. Ik heb nog een voorraadje sigaretten en dan zal ik er echt aan moeten geloven. Blaren, stijve spieren en gewrichten, ik kan het allemaal hebben, maar dit?
Wat een manier om wakker te worden op de zondagochtend :-)
zaterdag 26 maart 2011
Naaldwijk
Pauze in de kassen van Naaldwijk, dat dan weer wel!
Advies aan beginnende wandelaars: Doe mee aan georganiseerde wandeltochten. Groen als gras zijn wij de Wondere Wereld van het Wandelen binnengestapt, en wij volgen elke goede raad gretig op. Zo zie je nog eens wat van Nederland, en aangezien wij elk aan een andere kant van het land wonen, wordt de reistijd op deze manier eerlijk verdeeld. Zo kon het gebeuren dat wij ons vanochtend vroeg in Naaldwijk verzamelden voor de 21 kilometer. Observaties:
- Het regent aan een stuk door in Naaldwijk (op de laatste luizige 3 kilometer na en die tellen niet);
- In Naaldwijk organiseert men saaie wandeltochten, wij liepen op wegen en fietspaden enorme rechte einden aan een stuk;
- De Naaldwijkse bestuurder vergeet alvorens de voiture te bestijgen alle goede manieren die hem ooit zijn bijgebracht en probeert zoveel mogelijk wandelaars te raken voor de bestemming is bereikt;
- Onder deelnemers aan wandelingen in Naaldwijk bevinden zich zoveel mogelijk luidruchtige mannen op leeftijd;
- En had ik al gezegd dat het vooral nat is in Naaldwijk?
Op de agenda voor maandagochtend: vraag aan de collega die in Naaldwijk resideert: Waarom?
woensdag 23 maart 2011
dinsdag 22 maart 2011
Worsteling
Gelezen in dagblad De Pers:
Ergo: aangezien wij allen ver onder de 100 kilo wegen, moet het mogelijk zijn om 100 kilometer te lopen binnen 30 uur. Phew, de opluchting is groot!
"Een sumoworstelaar heeft het record 'zwaarste man die ooit een marathon
liep' verbeterd. De 200 kilo zware Amerikaan liep hem in 10 uur."
Ergo: aangezien wij allen ver onder de 100 kilo wegen, moet het mogelijk zijn om 100 kilometer te lopen binnen 30 uur. Phew, de opluchting is groot!
maandag 21 maart 2011
Aangenaam!
Op een zonnige zondag voor de lente officieel begon, waren wij reeds om 9.00 uur in de ochtend paraat in Amersfoort voor wederom een trainingsloop. 20 Kilometer stond er op het programma, maar voordat we van start gingen, moest er eerst een teamfoto worden genomen. Dan weet de lezer (en donateur natuurlijk!) ook met wie hij of zij van doen heeft.
Drie uitdagingen bij het maken van de teamfoto. Uitdaging één: de fotograaf is ook teamlid. Uitdaging twee: sommige teamleden hebben hoogtevrees. Uitdaging drie: de fotograaf had bedacht dat het wel leuk zou zijn om op een verhoging te gaan staan ;-)
Met de eerste uitdaging was rekening gehouden in de vorm van een statief en een draadloze afstandsbediening. De tweede uitdaging was gewoon een kwestie van doorzetten. Aangezien daar bij deze hele Trailwalker toch al sprake van is, werd er ook niet gepiept, maar gewoon gedaan. Uitdaging drie was daarmee opgelost. En dit is 'm geworden:
Vervolgens werd de 20 km met redelijk gemak doorstaan, daarbij natuurlijk geholpen door fantastisch weer en een heerlijke temperatuur. De verleiding was groot om op een terras in Amersfoort aan de wijn en het bier te gaan, maar met de Trailwalker in het vooruitzicht worden de dames verstandig en neemt de behoefte aan alcohol af. Anneke vraagt zich wel serieus af of er gerookt mag worden op de Veluwe...
Drie uitdagingen bij het maken van de teamfoto. Uitdaging één: de fotograaf is ook teamlid. Uitdaging twee: sommige teamleden hebben hoogtevrees. Uitdaging drie: de fotograaf had bedacht dat het wel leuk zou zijn om op een verhoging te gaan staan ;-)
Met de eerste uitdaging was rekening gehouden in de vorm van een statief en een draadloze afstandsbediening. De tweede uitdaging was gewoon een kwestie van doorzetten. Aangezien daar bij deze hele Trailwalker toch al sprake van is, werd er ook niet gepiept, maar gewoon gedaan. Uitdaging drie was daarmee opgelost. En dit is 'm geworden:
Vervolgens werd de 20 km met redelijk gemak doorstaan, daarbij natuurlijk geholpen door fantastisch weer en een heerlijke temperatuur. De verleiding was groot om op een terras in Amersfoort aan de wijn en het bier te gaan, maar met de Trailwalker in het vooruitzicht worden de dames verstandig en neemt de behoefte aan alcohol af. Anneke vraagt zich wel serieus af of er gerookt mag worden op de Veluwe...
donderdag 17 maart 2011
Over verdwalen en ware helden
Het cliché is waar. Stuur 3 vrouwen op pad en het is een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de schaapjes verdwalen.
Wij houden ons nauwgezet aan het voorgeschreven beginnersschema dat de Novib aanraadt. Twee wandelingen van 10 kilometer door de week, en dan in het weekend steeds langere stukken. En dus gingen vandaag na de arbeid de schoenen aan en vertrokken we. Eenmaal bij Soestduinen aangekomen begon Esther onheilspellende voorspellingen te doen, "Het is nog heel ver". Heus niet, we steken gewoon binnendoor over de (hopelijk voormalige) militaire terreinen. Komt goed. Echt.
Ik kan er kort over zijn. Wie zet er nu hekken midden op de hei? Die kant op... een hek. Dan lopen we langs de andere kant... Verdomd weer een hek. Volledig vastgelopen draaiden we om in de richting waar we vandaan kwamen. Weer... jawel, een hek. Dit maal godlof een hek met een poortje ernaast waaruit we konden ontsnappen. En zo werden de 10 kilometer er 15 en een beetje.
De dag eindigt met een gouden randje. Een collega heeft ons verrast door ons uit te nodigen voor het eten na een lange wandeling. Het was heerlijk. En het was veel en hard lachen. De echte helden bestaan nog. Een echte man kan koken, en zo is het.
Wij houden ons nauwgezet aan het voorgeschreven beginnersschema dat de Novib aanraadt. Twee wandelingen van 10 kilometer door de week, en dan in het weekend steeds langere stukken. En dus gingen vandaag na de arbeid de schoenen aan en vertrokken we. Eenmaal bij Soestduinen aangekomen begon Esther onheilspellende voorspellingen te doen, "Het is nog heel ver". Heus niet, we steken gewoon binnendoor over de (hopelijk voormalige) militaire terreinen. Komt goed. Echt.
Ik kan er kort over zijn. Wie zet er nu hekken midden op de hei? Die kant op... een hek. Dan lopen we langs de andere kant... Verdomd weer een hek. Volledig vastgelopen draaiden we om in de richting waar we vandaan kwamen. Weer... jawel, een hek. Dit maal godlof een hek met een poortje ernaast waaruit we konden ontsnappen. En zo werden de 10 kilometer er 15 en een beetje.
De dag eindigt met een gouden randje. Een collega heeft ons verrast door ons uit te nodigen voor het eten na een lange wandeling. Het was heerlijk. En het was veel en hard lachen. De echte helden bestaan nog. Een echte man kan koken, en zo is het.
Dure sport, dat wandelen
Wandelen kan je altijd en overal. Slenteren door de stad, eindeloos rondlopen op Schiphol als je vlucht weer eens vertraging heeft (en er achter komen dat Schiphol toch niet zo groot was als je dacht...), of het treinperron van begin tot eind verkennen als er brand uitbreekt in het controlecentrum van de NS en er dus geen trein meer rijdt.
Schoeisel maakt veelal niet uit: laarzen met een hak, schapenvachtjes (lees: UGG's), oerlelijke maar o zo functionele Birkenstocks of natuurlijk de laatste trend: de trainers die voor een wonderbaarlijk mooi figuur zorgen zonder daar al teveel moeite voor te hoeven doen.
Echter..., niets is minder waar. De serieuze wandelaar, waaronder wij onszelf inmiddels wel mogen scharen, is een financieel goed bedeelde persoon. Want er moet nogal wat worden aangeschaft en natuurlijk is dat geen goedkope aangelegenheid. Jammer dat elke nieuwe hobby zoveel geld moet kosten (bij fotografie had ik dat ook reeds ontdekt).
Een kleine opsomming:
Totale kosten tot nu toe: ca. €500,-
Wellicht wordt deze lijst nog uitgebreid naar aanleiding van onze trainingservaringen. Eén school bouwen in Myanmar kost zo dadelijk waarschijnlijk hetzelfde als mijn outfit en dan nog kom ik naar verwachting niet superfit over de finish.
Op sommige dagen denk ik erover al deze aankopen achterwege te laten en Oxfam Novib gewoon maar gelijk flink te spekken... Maar dat is de weg van de minste weerstand. En telkens als ik tegen de lamp loop, neem ik een lichtje mee, dus dat is ook heel veel waard. Toch?
Ik ga ervoor!
Schoeisel maakt veelal niet uit: laarzen met een hak, schapenvachtjes (lees: UGG's), oerlelijke maar o zo functionele Birkenstocks of natuurlijk de laatste trend: de trainers die voor een wonderbaarlijk mooi figuur zorgen zonder daar al teveel moeite voor te hoeven doen.
Echter..., niets is minder waar. De serieuze wandelaar, waaronder wij onszelf inmiddels wel mogen scharen, is een financieel goed bedeelde persoon. Want er moet nogal wat worden aangeschaft en natuurlijk is dat geen goedkope aangelegenheid. Jammer dat elke nieuwe hobby zoveel geld moet kosten (bij fotografie had ik dat ook reeds ontdekt).
Een kleine opsomming:
- Wandelschoenen van minstens type B (dus stevig en waterdicht).
- Wandelsokken (ja ja, die zijn heeeeel speciaal!).
- Een rugzak (liefst met ingebouwd waterreservoir).
- Een poncho voor de waterige momenten. Wel een uitsparing die het dragen van de rugzak niet hinderlijk maakt.
- Speciale voetencrème die de voeten niet te zacht maakt, zodat blaarvorming op z'n minst wordt uitgesteld.
- Second skin blarenpleisters, voor als dat moment zich na tientallen kilometers toch voordoet. Jammer maar helaas.
- Ademende kleding, daarbij rekening houdend met temperaturen tussen de -5 en +30 graden Celsius. Liefst met een mooie swoosh op de linkerborst ;-)
- Een lichtbron voor de nachtelijke uren om het pad te verlichten, dus een lampje op het hoofd.
Totale kosten tot nu toe: ca. €500,-
Wellicht wordt deze lijst nog uitgebreid naar aanleiding van onze trainingservaringen. Eén school bouwen in Myanmar kost zo dadelijk waarschijnlijk hetzelfde als mijn outfit en dan nog kom ik naar verwachting niet superfit over de finish.
Op sommige dagen denk ik erover al deze aankopen achterwege te laten en Oxfam Novib gewoon maar gelijk flink te spekken... Maar dat is de weg van de minste weerstand. En telkens als ik tegen de lamp loop, neem ik een lichtje mee, dus dat is ook heel veel waard. Toch?
Ik ga ervoor!
maandag 14 maart 2011
Voorstellen
Ik ben van de Grootse Plannen. Dus toen ik een mail ontving van de Novib met daarin de aankondiging van de trailwalker werd ik meteen enthousiast. Honderd kilometer lopen in dertig uur. Moet kunnen. Als achtergrondinformatie geef ik mee dat ik zo weinig mogelijk beweeg, rook als een ketter en 20 kilo overgewicht met me mee zeul.
Ervan uitgaande dat er niemand zo krankzinnig zou zijn als ik, opperde ik dit briljante idee op het werk. En tot mijn verbijstering ging het een eigen leven leiden. Vrouw nummer één zei meteen "Okee". Vrouw nummer twee (geronseld door vrouw nummer één) gaf als verklaring dat ze in een Yes-Man periode zit en dus overal ja tegen zegt. En vrouw nummer drie hoefde slechts in haar agenda te kijken of ze het weekend van 26 juni wel tijd zou hebben. Dat had ze.
En nu zit ik hier. Met 100 kilometer in de benen in de afgelopen 2 weken, dat dan weer wel. Niets beter dan acute doodsangst om me aan het oefenen te krijgen. Ik heb ons zowaar net ingeschreven. Precies voor 15 maart om de felbegeerde EHBO kit in het bezit te krijgen, een kado voor hen die zich op tijd aanmelden. Waanzin.
Zij die wandelend sterven gaan, groeten u.
Ervan uitgaande dat er niemand zo krankzinnig zou zijn als ik, opperde ik dit briljante idee op het werk. En tot mijn verbijstering ging het een eigen leven leiden. Vrouw nummer één zei meteen "Okee". Vrouw nummer twee (geronseld door vrouw nummer één) gaf als verklaring dat ze in een Yes-Man periode zit en dus overal ja tegen zegt. En vrouw nummer drie hoefde slechts in haar agenda te kijken of ze het weekend van 26 juni wel tijd zou hebben. Dat had ze.
En nu zit ik hier. Met 100 kilometer in de benen in de afgelopen 2 weken, dat dan weer wel. Niets beter dan acute doodsangst om me aan het oefenen te krijgen. Ik heb ons zowaar net ingeschreven. Precies voor 15 maart om de felbegeerde EHBO kit in het bezit te krijgen, een kado voor hen die zich op tijd aanmelden. Waanzin.
Zij die wandelend sterven gaan, groeten u.
Abonneren op:
Posts (Atom)
