Het is nu bijna twee maanden na de Trailwalker. We hebben ons leven weer terug, big time, en kunnen ons nauwelijks voorstellen hoe we destijds al die looptrainingen in ons drukkke schema hebben kunnen passen.
Vooral de eerste weken na de 100 kilometer heb ik enorm genoten van mijn sociale leven. Etentjes, ongegeneerd wijntjes drinken, nagenieten van onze enorme prestatie: er was overal tijd voor.
Natuurlijk wordt die tijd snel opgevuld met allerhande nieuwe activiteiten. Het lopen speelt echter nog altijd een rol, zij het niet
altijd gewild. De wildgroei aan eelt op de voeten zet zich voort, ook nu nog, en moet zeer regelmatig aan banden worden gelegd. De achillespezen sputteren nog regelmatig tegen. En..., ik ben bijna flauwgevallen toen ik na lange tijd mijn weegschaal weer eens voorzag van een batterij... Maar liefst zes kilo erbij!!! Ik mag hopen dat dat de spiermassa is die werd gekweekt tijdens al dat lopen. Topsport is niet goed voor een mens, daar zijn wij het onderling in ieder geval over eens. Neemt niet weg dat wij complimenten over onze prestaties nog altijd graag in ontvangst nemen ;-)
Op alle nieuwsgierigen die zich meesmuilend afvragen of wij nu verslaafd zijn geraakt aan het lopen en of we geïnteresseerd zijn in het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse - met genoegen melden wij jullie: NEE. Dit is begonnen als eenmalige actie en wij voelen geenszins de behoefte in herhalingen te vervallen. Nieuwe uitdagingen zijn van harte welkom, voor zover niet al aangegaan, maar lopen kan daar geen onderdeel van uitmaken.
De wandelschoenen staan stof te vergaren in de kast. Do I look bothered?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten