Voor het verslag van onze monstertocht verwijs ik met trots naar het verhaal dat Esther geschreven heeft, zie de link onder aan deze post.
Dank nogmaals voor de gulle giften en de talloze steunbetuigingen voor, tijdens en na de Trailwalker! Het was een ervaring om nooit te vergeten. En een om nooit te herhalen :-)
Zij die het wandelen overleefd hebben groeten u!http://www.digitalexposurephotography.nl/evaluatie/index.html
maandag 27 juni 2011
Ode aan onze helden
Ik hoop dat meteen duidelijk is waar deze blog over gaat, namelijk ons supportteam. 100 km lopen zonder support en verzorging is onmogelijk, vandaar dat wij Koen en Ted bereid hadden gevonden om ons bij de checkpoints op te vangen. Maar dat deze mannen veranderden in oppermoeders, dat hadden wij dan ook weer niet verwacht.
Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)
We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.
Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.
Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)
Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.
Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.
We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)
Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)
We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.
Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.
Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)
Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.
Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.
We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)
zondag 26 juni 2011
Dead Woman Resting In Peace
Het was mijn dag niet. Vanwege mijn blessure werden mijn kansen van het halen van de 100km door anderen (en mezelf) niet echt hoog ingeschat. Men dacht dat ik bij de 20 zou afhaken, ik zelf hoopte op minimaal een 40-je. Ik kwam mooi uit op 31,3km.
Het was een Series of Unfortunate Events wat mij van mijn 40km doel weerhield. Ten eerste viel het weer niet mee. Ik hoorde wel een keer of vijf dat het over een uur zou stoppen met regenen, maar daar klopte niets van. Ik kreeg nare flashbacks van onze Naaldwijk nachtmerrie.
Tweede minpunt, een gevolg van de eerste, het mulle zand dat omgetoverd werd in glibberige modder. Zo'n vier keer gleed mijn voet links terwijl mijn knie rechts wilde, en andersom. En toen besloot mijn achillespees mij van zijn bestaan te herinneren.
Derde minpunt, ook als gevolg van de eerste, het veelvoudig plassen door de kou en het miezerige weer. Tussen checkpoint 2 en 3 was het langste stuk van de Trailwalker trek - 12 km, waarvan 2,5 modder - en ik kon mijn plas niet meer ophouden (niet drinken is geen optie). Gelukkig kon ik mijn poncho als een soort tent gebruiken om een beetje privacy te behouden. Maar ja, vrouw zijnde, zonder plastuit, als je niet wil dat je jezelf helemaal natzeikt, dan moet je hurken. En daarvoor moet je door je knie. En daarna moet je weer opstaan....en daarna moet je weer.....opstaan....op, op, op!
Na mijn vierde poging en een hand vol modder lukte het me eindelijk weer op te staan, maar toen was het al gedaan. Mijn 'bum knee' begon een oude melodie te zingen, mijn achillespees zong tweede stem in perfecte harmonie, en door dat uitglijden had ik ook een plek onder mijn voet die een hele mooie bloedblaar beloofde te worden. Ik dacht, zal ik nou doorbijten, en toch voor de 40 gaan? Wil ik weer een week of zes rondhuppelen als Quasimodo? Nee. Heb ik zin in blaren en nog meer pijn? Nee! Niemand die van mij verwachtte dat ik het zou halen, en de rest van de dames gaan het zeker halen, dus de kiddies in Myanmar krijgen het geld sowieso. De twee roadrunners waren, en bleven een kilometer of meer voorop, en ik wilde Dead Woman Eveline's tempo niet doen dalen. I threw in the towel - of beter gezegd - the poncho. Ik had mijn andere teamgenoten graag over de finish zien lopen, maar de pijn deed me naar een bed verlangen. All this Dead Woman wanted was to rest in peace, and so she shall.
Ik heb nu wel de smaak te pakken voor lange afstanden, maar ik denk dat ik het bij de twintig hou, en voor geen andere doel dan het plezier van het lopen en de gezelligheid. R.I.P. D.W.W.
vrijdag 24 juni 2011
Last hours before the execution...
Ik ben nooit bijgelovig geweest, maar ik zal de volgende vrijdag de 13e wel drie keer goed nadenken over wat ik die dag doe. 13 Mei gingen wij voor een wandeltocht in de buurt van 's-Heerenberg. Ik had er een goed gevoel over. Ik had nieuwe schoenen gekocht (met meer ruimte in de tenen, want die had ik toch echt nodig, zoals de behulpzame winkeljongen mij ook meerdere malen liet weten). Dit keer had ik alles mee en was op alles voorbereid. Dacht ik.
Maar de ellende begint al in de auto. Ik had mijn MP3 al helemaal volgepropt met muziek en luisterboeken om de 10 uur wandeltocht plezierig door te brengen. De oordoppen die het de vorige dag nog keurig deden weigeren nog maar enig geluid te uiten. En ik had natuurlijk geen reserve doppen mee!!
In de Bergschebos kwamen we in een soort Bermuda Triangle plek terecht, want de GPS begon opeens over zichzelf te twijfelen en stuurde ons zo'n drie keer een paar steile hellingen op en af - scenic route, yes, practical, hell no! Uiteindelijk kwamen we heelhuids het bos uit (geen boze heksen of enge wolven gezien), maar er was toch ergens bij die derde helling iets in mijn knie kapot gegaan. Nou, niet letterlijk, maar zo voelde het wel. Alsof iemand een stukje glas tussen de knieschijven van mijn linkerknie had gestoken. Niet fijn! Maar ja, ik moest doorlopen, want de auto zat zo'n 15 km verderop.
Een paar uurtjes doorbijten (intern afwisselend tussen vloeken, en mijn eigen 'motivational speech') en toen waren we weer bij de auto. Als je had gezien hoe ik de auto instapte, hoe ik de auto uitstapte, hoe ik de trap op- en afliep - de treden één voor één - dan had je je rotgelachen (heb ik ook gedaan).
De volgende dag zouden we weer 40 doen, maar na 5 moesten we rechtsomkeer terug. De glas in de knie kwam snel weer naar boven. Ik pakte een taxi en trein naar huis, en kwam de rest van de dag mijn bed niet uit.
Het heeft 6 weken herstel geduurd om weer op mijn normale snelle tempo te kunnen lopen, om weer te kunnen rennen, om weer normaal de trap op en af te kunnen lopen, om me weer als een vrouw van dertig te voelen i.p.v. een tachtig jarige zombie. Ik had zulke hoge verwachtingen van mezelf, maar ik ben nu een stuk nuchterder geworden. Ik ga voor de 40KM, en we zien wel hoeveel verder ik kom. Ik moet hier geen blijvend letsel aan overhouden.
Mijn laatste uurtjes voor de lange 100 KM 'Death Row March'. De spanning begint er nu wel in te kruipen. Ik heb alles op bed gelegd wat ik morgen nodig heb, en ga dat zo in één tas proppen. Maar hoe bescherm ik mezelf van alle negatieve gedachten die zeker weten in mijn hoofd zullen kruipen?
Zal ik de 40 halen?
Zal mijn knie meewerken?
Als ik verder ga, kom ik de nacht wel doorheen? (24 Uur wakker blijven is niet makkelijk voor iemand die meestal al rond 20.00 in bed ligt).
Ik heb nu superdeluxe oordoppen, en ga met twee reserve doppen en een extra accu voor mijn mp3. En een backup mp3, just to be safe. Afleiding genoeg.
Ik kan je één ding vertellen, ik ga NOOIT meer op een lange wandeltocht op vrijdag de 13e.
donderdag 23 juni 2011
Deadlines en Dromen
Tot u spreekt de projectmanager van ons vieren. De deadline nadert. Nog twee nachtjes slapen en dan is De Dag Des Oordeels daar. De Trailwalker. Het waanzinnigste idee van dit jaar, dat inmiddels allang geen idee meer is maar een plan. En we hebben er zin in! Volkomen krankzinnig, maar het is wat het is.
De spanning hangt deze week in de lucht. Sommigen van ons voelen de kriebels al, anderen verdrinken in het werk en hebben dus geen tijd voor zenuwen. En toch is daar het onderbewustzijn dat van zich laat horen. Want we zijn er allemaal mee bezig. Eveline heeft de afgelopen nachten de route al per boot afgelegd, ondergetekende viel tijdens de tweede etappe al uit! Uiteraard haakte ik bij checkpoint 3 keurig opnieuw aan, maar wat was het deprimerend wakker worden toen bleek dat ik "maar" 90 kilometer had gelopen in mijn slaap.
Ik droom inmiddels van een succesvol uitgelopen Trailwalker. En wat is de droom dichtbij. Aan de voorbereiding, de motivatie en de steun van de mensen om ons heen kan het in elk geval niet liggen. En dus starten we zaterdag met vertrouwen, we gaan het doen! En daarna... daarna is mijn leven eindelijk weer van mij. Geen weekenden meer opofferen want "er mot gelopen worden" (hier ben ik Esther aan het channellen), geen zou-ik-het-wel-doen dat door het hoofd flitst als ik nog een wijntje wil inschenken, en géén wekelijkse bezoeken meer aan de edele Beversport.
Een gereanimeerd sociaal leven, maar met de wetenschap dat we iets bijzonders volbracht hebben. Ik heb er zin in, bring it on!
De spanning hangt deze week in de lucht. Sommigen van ons voelen de kriebels al, anderen verdrinken in het werk en hebben dus geen tijd voor zenuwen. En toch is daar het onderbewustzijn dat van zich laat horen. Want we zijn er allemaal mee bezig. Eveline heeft de afgelopen nachten de route al per boot afgelegd, ondergetekende viel tijdens de tweede etappe al uit! Uiteraard haakte ik bij checkpoint 3 keurig opnieuw aan, maar wat was het deprimerend wakker worden toen bleek dat ik "maar" 90 kilometer had gelopen in mijn slaap.
Ik droom inmiddels van een succesvol uitgelopen Trailwalker. En wat is de droom dichtbij. Aan de voorbereiding, de motivatie en de steun van de mensen om ons heen kan het in elk geval niet liggen. En dus starten we zaterdag met vertrouwen, we gaan het doen! En daarna... daarna is mijn leven eindelijk weer van mij. Geen weekenden meer opofferen want "er mot gelopen worden" (hier ben ik Esther aan het channellen), geen zou-ik-het-wel-doen dat door het hoofd flitst als ik nog een wijntje wil inschenken, en géén wekelijkse bezoeken meer aan de edele Beversport.
Een gereanimeerd sociaal leven, maar met de wetenschap dat we iets bijzonders volbracht hebben. Ik heb er zin in, bring it on!
vrijdag 17 juni 2011
Als je denkt dat je alles al gedaan hebt...
...is er altijd nog genoeg ruimte over voor nieuwe dingen! Als ik het zo uitdruk, klinkt het lekker positief.
Aangezien wij zaterdagmorgen 25 juni om 10.30 uur starten met onze 100 km loop, neemt de Trailwalker ons hoogstwaarschijnlijk mee de nachtelijke uren in. Dit is en blijft een aanname, want het zou natuurlijk kunnen dat we wind mee hebben, in combinatie met goede benen, en voor elf uur 's avonds de monsterlijke honderd hebben afgelegd. Dromen mag, maar laten we daar niet vanuit gaan.
Derhalve leek het ons nog een hele onderneming in het pikkedonker over de Hoge Veluwe te moeten lopen. Een perfecte aanleiding voor een fijn loopje. Op donderdagavond zouden wij daartoe een 'twintigje' gaan doen. Maarrrr, zomaar een twintigje is kinderspel, er moesten wat verzwarende omstandigheden worden gecreëerd!
Ten eerste was daar natuurlijk de standaard werkdag van minstens 8 uur, plus reistijd van anderhalf uur in het eindeloze fileleed dat Nederland heet. Daarbij kwam de reeds geplande Hollandse borrel op het werk. Daarbij kwam het onvoorstelbaar slechte weer (lees: poncho in de aanslag) en ten slotte was daar het Still To Buy lijstje dat moest worden afgewerkt.
Nou, die werkdag, daar draaien we ons hand niet meer voor om. Zo'n borrel ook niet echt, alhoewel dit een pittige was. Met patatkraam en andere Hollandse verleidingen voor de deur. Ik kreeg in eerste instantie een zeer verbaasde en ook ietwat geschokte blik toegeworpen door Anneke (zelf in het bezit van een blikje Cassis) toen ik werd gespot met een glaasje wijn in de hand. Of ik wel serieus bezig was. Gelukkig herstelde Anneke zich en hebben we later gezamenlijk nog een aantal glazen wijn gedronken. Het moet niet gekker worden ;-)
Toen onze collega's op hun gemak stonden uit te buiken en zich vermaakten met het helium uit de ballonnen (...), maakten wij ons klaar voor een fijne wandeling. Een mengeling van bewondering en 'houdt dat gewandel dan nooit meer op' viel ons ten deel toen we ons richting de stad begaven.
Na wat inkopen voor het Still To Buy lijstje (ik zei het eerder al, wandelen is gewoon f#*king expensive!) begonnen we rond 20.30 uur aan onze route.
Bij Dierentuin Amersfoort werden we het bos in gestuurd (no pun intended). Aanvankelijk was de teleurstelling groot toen het bij lange na nog niet donker genoeg was voor onze hoofdlampjes en wel nat genoeg voor de poncho's, maar toen er ineens van alles begon te bewegen en we onze eerste potloodventer in het oog kregen, werd het serieus. Beiden niet bang aangelegd, werd zelfs het SMS-geluidje van de telefoon geïnterpreteerd als een enge slangenroep...
Maar alles went en dus ook lopen in een bos in het donker. De hoofdlampjes bleken prima te werken en onze angst dat we nauwelijks vooruit zouden komen, bleek ongegrond. Goed, tot die conclusie gekomen, vonden we het eigenlijk wel mooi geweest. Maar toen moesten we nog 'even' van Soesterberg naar Amersfoort lopen. Wat is die weg eindeloos lang!!! Het was inmiddels ver na twaalven, dus de vermoeidheid begon een rol te spelen. Benen, knieën, achillespezen en voeten deden zeer, we begonnen ons hardop af te vragen wat er nou zo ontzettend leuk is aan wandelen en dat we volgend jaar ons geld wel beter zouden besteden. Zou de bus nog rijden? Nou..., tussen twee bushaltes in kwamen we er achter dat die bus wel degelijk reed. Helaas, we hadden dit over onszelf afgeroepen en wilden de klus afmaken.
Om 1:26 uur zat ik in de auto. Pfffft, nog een uur rijden en dan zou ik mijn vermoeide lijf eindelijk te ruste kunnen leggen. Ik viel meteen in slaap, maar één ding was ik vergeten: de wekker uit te zetten. Om zes uur werd ik dan ook bruut gewekt uit een oase van rust.
Ik kan niet wachten tot de Trailwalker begint... en vooral ook gelopen is!
Aangezien wij zaterdagmorgen 25 juni om 10.30 uur starten met onze 100 km loop, neemt de Trailwalker ons hoogstwaarschijnlijk mee de nachtelijke uren in. Dit is en blijft een aanname, want het zou natuurlijk kunnen dat we wind mee hebben, in combinatie met goede benen, en voor elf uur 's avonds de monsterlijke honderd hebben afgelegd. Dromen mag, maar laten we daar niet vanuit gaan.
Derhalve leek het ons nog een hele onderneming in het pikkedonker over de Hoge Veluwe te moeten lopen. Een perfecte aanleiding voor een fijn loopje. Op donderdagavond zouden wij daartoe een 'twintigje' gaan doen. Maarrrr, zomaar een twintigje is kinderspel, er moesten wat verzwarende omstandigheden worden gecreëerd!
Ten eerste was daar natuurlijk de standaard werkdag van minstens 8 uur, plus reistijd van anderhalf uur in het eindeloze fileleed dat Nederland heet. Daarbij kwam de reeds geplande Hollandse borrel op het werk. Daarbij kwam het onvoorstelbaar slechte weer (lees: poncho in de aanslag) en ten slotte was daar het Still To Buy lijstje dat moest worden afgewerkt.
Nou, die werkdag, daar draaien we ons hand niet meer voor om. Zo'n borrel ook niet echt, alhoewel dit een pittige was. Met patatkraam en andere Hollandse verleidingen voor de deur. Ik kreeg in eerste instantie een zeer verbaasde en ook ietwat geschokte blik toegeworpen door Anneke (zelf in het bezit van een blikje Cassis) toen ik werd gespot met een glaasje wijn in de hand. Of ik wel serieus bezig was. Gelukkig herstelde Anneke zich en hebben we later gezamenlijk nog een aantal glazen wijn gedronken. Het moet niet gekker worden ;-)
Toen onze collega's op hun gemak stonden uit te buiken en zich vermaakten met het helium uit de ballonnen (...), maakten wij ons klaar voor een fijne wandeling. Een mengeling van bewondering en 'houdt dat gewandel dan nooit meer op' viel ons ten deel toen we ons richting de stad begaven.
Na wat inkopen voor het Still To Buy lijstje (ik zei het eerder al, wandelen is gewoon f#*king expensive!) begonnen we rond 20.30 uur aan onze route.
Bij Dierentuin Amersfoort werden we het bos in gestuurd (no pun intended). Aanvankelijk was de teleurstelling groot toen het bij lange na nog niet donker genoeg was voor onze hoofdlampjes en wel nat genoeg voor de poncho's, maar toen er ineens van alles begon te bewegen en we onze eerste potloodventer in het oog kregen, werd het serieus. Beiden niet bang aangelegd, werd zelfs het SMS-geluidje van de telefoon geïnterpreteerd als een enge slangenroep...
Maar alles went en dus ook lopen in een bos in het donker. De hoofdlampjes bleken prima te werken en onze angst dat we nauwelijks vooruit zouden komen, bleek ongegrond. Goed, tot die conclusie gekomen, vonden we het eigenlijk wel mooi geweest. Maar toen moesten we nog 'even' van Soesterberg naar Amersfoort lopen. Wat is die weg eindeloos lang!!! Het was inmiddels ver na twaalven, dus de vermoeidheid begon een rol te spelen. Benen, knieën, achillespezen en voeten deden zeer, we begonnen ons hardop af te vragen wat er nou zo ontzettend leuk is aan wandelen en dat we volgend jaar ons geld wel beter zouden besteden. Zou de bus nog rijden? Nou..., tussen twee bushaltes in kwamen we er achter dat die bus wel degelijk reed. Helaas, we hadden dit over onszelf afgeroepen en wilden de klus afmaken.
Om 1:26 uur zat ik in de auto. Pfffft, nog een uur rijden en dan zou ik mijn vermoeide lijf eindelijk te ruste kunnen leggen. Ik viel meteen in slaap, maar één ding was ik vergeten: de wekker uit te zetten. Om zes uur werd ik dan ook bruut gewekt uit een oase van rust.
Ik kan niet wachten tot de Trailwalker begint... en vooral ook gelopen is!
vrijdag 3 juni 2011
Training en herstel
Met de ruim 60 kilometer van gisteren, Hemelvaart, zit de training voor de Trailwalker er op. Wat nog volgt zijn trainingsloopjes met een maximum van 20 kilometer en dan zal het, over 3 weken, moeten gebeuren.
De laatste training heeft aan deze kant geresulteerd in een zere knie, oprukkende hitte uitslag, 1 hele blaar en een overmannende vermoeidheid. Vandaag, the day after, heb ik afwisselend doorgebracht omringd door smeerseltjes, en slapen en wat werken. En toch voel ik me dik in orde.
Wij oefenden voor het eerst samen met ons support team, en familie :-). Wat een zegen, zo'n support team. Ted verandert direct in een Oppermoeder. "Een banaan? Een pannenkoek? Wat salade? Wat wil je op je broodje? Je moet wel eten!" En Koen is er voor de bemoedigende woorden, de tips (loop alsof de pijn er niet is) en de massage. Precies als op het werk houdt hij het team bij elkaar. De rotsvaste overtuiging van de heren na afloop dat we de 100 kilometer gaan uitlopen sterkt ons ook, en daarmee is de strijd al voor de helft gestreden, vertrouwen is alles.
Nog 3 weken en dan is het zo ver. Honderd kilometer in dertig uur. Met het schema van Koen in de hand weten we precies wat we moeten doen. Het is spannend, het is eng en we verheugen ons er op. Na alle trainingsuren zijn we er klaar voor. Kom maar op!
De laatste training heeft aan deze kant geresulteerd in een zere knie, oprukkende hitte uitslag, 1 hele blaar en een overmannende vermoeidheid. Vandaag, the day after, heb ik afwisselend doorgebracht omringd door smeerseltjes, en slapen en wat werken. En toch voel ik me dik in orde.
Wij oefenden voor het eerst samen met ons support team, en familie :-). Wat een zegen, zo'n support team. Ted verandert direct in een Oppermoeder. "Een banaan? Een pannenkoek? Wat salade? Wat wil je op je broodje? Je moet wel eten!" En Koen is er voor de bemoedigende woorden, de tips (loop alsof de pijn er niet is) en de massage. Precies als op het werk houdt hij het team bij elkaar. De rotsvaste overtuiging van de heren na afloop dat we de 100 kilometer gaan uitlopen sterkt ons ook, en daarmee is de strijd al voor de helft gestreden, vertrouwen is alles.
Nog 3 weken en dan is het zo ver. Honderd kilometer in dertig uur. Met het schema van Koen in de hand weten we precies wat we moeten doen. Het is spannend, het is eng en we verheugen ons er op. Na alle trainingsuren zijn we er klaar voor. Kom maar op!
woensdag 1 juni 2011
Voorbereidingsperikelen
Serieus wandelen is echt nog niet zo simpel hoor. Gezien onze recente worstelingen met het GPS-apparaat, bereiden wij onze 60 danwel 70 kilometer training op de Hoge Veluwe nauwgezet voor.
Met een laptop in de aanslag, een geheugenstick, een desktop met internetaansluiting, een CD-ROM met kaartmateriaal en een doodgewone papieren kaart zetten wij de route uit. Er komt nog net geen kompas en passer aan te pas, maar het scheelt niet veel. Wij voelen ons alwetend en zelfverzekerd.
Bij het laden van de route werpt de eerste beer zich vol overgave op de weg. Het GPS-apparaat kent dit bestandsformaat niet. Wij vervloeken onze verzorger Ted voor zijn misplaatste zuinigheid, want waren wij eerst al tot de schokkende ontdekking gekomen dat zijn GPS maar liefst één Megabyte geheugen heeft (dat het nog bestaat in dit tijdperk van GIGAbytes!!), nu moeten we concluderen dat zijn speeltje ook niet met moderne GPS-coördinaten weet om te gaan.
Wat doe je als data niet gelezen kan worden? Juist ja, converteren is het toverwoord. Weer moeten wij de procedures omzeilen, want zomaar iets downloaden mag niet, maar dankzij de geheugenstick lukt het om een conversietooltje te installeren. En warempel, het blijkt te werken. De moderne coördinaten worden omgezet naar GPX waypoints (vakterminologie voor de gevorderde wandelaar) en voilà, er staat een lijntje op het scherm van de GPS. Het beschikbare kaartmateriaal is te groot om ook op de GPS te zetten, maar dat is toch slechts voor watjes. GPS is gewoon een kwestie van het pijltje op het lijntje weten te houden ;-) Esther is gerustgesteld.
Anneke niet. Die begint de checkpoints in te tekenen op de papieren kaart, scant onze route in, print deze uit in couleur en last but not least, lamineert het hele spul. We hebben nu dus de route in de GPS staan, een papieren kaart, een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart én een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart op één A4. Zou het dan toch gaan lukken deze keer?
Normaal gesproken maken wij ons niet zo druk over de route, als de kilometers maar worden gemaakt, maar deze keer is het supportteam er om ons te ondersteunen en dan willen we ze natuurlijk niet mislopen. Wij kijken hoe dan ook uit naar de massages!
Na de route in beeld te hebben gebracht, worden de enorme voorraden voedsel en water aangevuld en in de auto van het supportteam geladen. We zijn tenslotte geen militairen die alles op hun rug dragen. En 60 kilometer is best een eindje lopen.
Vanavond gaan de voorbereidingen nog even verder en dan zoeken we bijtijds ons mandje op. De start is om 6 uur bij Juffrouw Tok in Ede. Dat betekent om 5 uur in de auto zitten. Ach ja, je moet er wat voor over hebben...
Met een laptop in de aanslag, een geheugenstick, een desktop met internetaansluiting, een CD-ROM met kaartmateriaal en een doodgewone papieren kaart zetten wij de route uit. Er komt nog net geen kompas en passer aan te pas, maar het scheelt niet veel. Wij voelen ons alwetend en zelfverzekerd.
Bij het laden van de route werpt de eerste beer zich vol overgave op de weg. Het GPS-apparaat kent dit bestandsformaat niet. Wij vervloeken onze verzorger Ted voor zijn misplaatste zuinigheid, want waren wij eerst al tot de schokkende ontdekking gekomen dat zijn GPS maar liefst één Megabyte geheugen heeft (dat het nog bestaat in dit tijdperk van GIGAbytes!!), nu moeten we concluderen dat zijn speeltje ook niet met moderne GPS-coördinaten weet om te gaan.
Wat doe je als data niet gelezen kan worden? Juist ja, converteren is het toverwoord. Weer moeten wij de procedures omzeilen, want zomaar iets downloaden mag niet, maar dankzij de geheugenstick lukt het om een conversietooltje te installeren. En warempel, het blijkt te werken. De moderne coördinaten worden omgezet naar GPX waypoints (vakterminologie voor de gevorderde wandelaar) en voilà, er staat een lijntje op het scherm van de GPS. Het beschikbare kaartmateriaal is te groot om ook op de GPS te zetten, maar dat is toch slechts voor watjes. GPS is gewoon een kwestie van het pijltje op het lijntje weten te houden ;-) Esther is gerustgesteld.
Anneke niet. Die begint de checkpoints in te tekenen op de papieren kaart, scant onze route in, print deze uit in couleur en last but not least, lamineert het hele spul. We hebben nu dus de route in de GPS staan, een papieren kaart, een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart én een gelamineerde uitsnede van de papieren kaart op één A4. Zou het dan toch gaan lukken deze keer?
Normaal gesproken maken wij ons niet zo druk over de route, als de kilometers maar worden gemaakt, maar deze keer is het supportteam er om ons te ondersteunen en dan willen we ze natuurlijk niet mislopen. Wij kijken hoe dan ook uit naar de massages!
Na de route in beeld te hebben gebracht, worden de enorme voorraden voedsel en water aangevuld en in de auto van het supportteam geladen. We zijn tenslotte geen militairen die alles op hun rug dragen. En 60 kilometer is best een eindje lopen.
Vanavond gaan de voorbereidingen nog even verder en dan zoeken we bijtijds ons mandje op. De start is om 6 uur bij Juffrouw Tok in Ede. Dat betekent om 5 uur in de auto zitten. Ach ja, je moet er wat voor over hebben...
Abonneren op:
Posts (Atom)
