Ik hoop dat meteen duidelijk is waar deze blog over gaat, namelijk ons supportteam. 100 km lopen zonder support en verzorging is onmogelijk, vandaar dat wij Koen en Ted bereid hadden gevonden om ons bij de checkpoints op te vangen. Maar dat deze mannen veranderden in oppermoeders, dat hadden wij dan ook weer niet verwacht.
Beide heren namen hun taak buitengewoon serieus. Er mocht geen dekentje worden opgevouwen, niet naar een kopje thee worden gereikt en niet eigenhandig naar dingen worden gezocht in koelboxen. Rugzakken werden direct afgenomen om bij te vullen, stoelen en bedden stonden klaar, voor warme dranken werd gezorgd. Alleen plassen mochten we zelf, alhoewel we vaak nog werden begeleid naar de toiletten ;-)
We moesten er even aan wennen, maar nu zien wij toch de voordelen van het kolonialisme weer in. Wat een luxe om je wensen voor bij het volgende checkpoint alvast door te kunnen geven, welk een voorrecht om de kuiten liefdevol te laten masseren, wat een service om op je wenken bediend te worden en wat héérlijk om twee mannen om je heen te hebben waarbij je in de ogen kunt lezen dat je het gewoon kán, die 100 km lopen.
Zelf waren wij niet altijd even gezellig op de checkpoints. En als je de hele tijd wordt gestimuleerd om niets te hoeven doen en vooral om dingen te vragen, dan komt de bitch in de vrouw behoorlijk snel naar boven. Maar ook daar wisten de heren prima mee om te gaan. Alleen als het om eten en drinken ging, waren ze behoorlijk streng. We werden gedwongen in ieder geval iets te eten en kregen dan als opdracht mee om tijdens de volgende etappe een banaan of een Snicker te eten. Dat een banaan zó vies kan smaken had ik nooit gedacht, en ook een broodje kaas was nauwelijks weg te krijgen. Maar om als vrouw geen zin te hebben in chocola, dat was toch wel het dieptepunt.
Ted controleerde telkens de hoeveelheid gedronken water en was nooit onder de indruk van mijn prestaties op dat vlak... Of ik wel wist waar die rugzak met waterreservoir voor was? (Sorry Ted, mijn moeder had vroeger al moeite om mij één glaasje ranja te laten drinken op een dag!)
Ons supportteam, we kunnen ze niet genoeg bedanken. Ook op de checkpoints waar ze officieel niet konden komen, waren ze er toch. Op de fiets. In de regen. Met een lach op het gezicht en een niet aflatend enthousiasme. Geen tijd om te slapen en steeds weer klaarstaan om natgeregende, vermoeide, altijd een weerwoord hebbende en geblesseerde dames op te vangen.
Ook bij de finish stonden onze helden ons op te wachten. Met een medaille en een fles champagne. Ons feliciterend met deze megaprestatie, maar laten we de rollen even omdraaien: zonder deze fantastische support hadden wij het niet gered, écht niet. Je kunt trainen wat je wilt, maar de mentale en fysieke support is hard nodig tijdens zo'n lange wandeltocht.
We hadden ons geen betere verzorgers kunnen wensen. Koen en Ted: jullie zijn onvervangbaar! Wel jammer voor ons dat jullie al getrouwd zijn, en misschien handig voor jullie echtgenotes om te lezen waartoe jullie allemaal in staat zijn ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten