Dead Woman Resting In Peace

Het was mijn dag niet. Vanwege mijn blessure werden mijn kansen van het halen van de 100km door anderen (en mezelf) niet echt hoog ingeschat. Men dacht dat ik bij de 20 zou afhaken, ik zelf hoopte op minimaal een 40-je. Ik kwam mooi uit op 31,3km.

Het was een Series of Unfortunate Events wat mij van mijn 40km doel weerhield. Ten eerste viel het weer niet mee. Ik hoorde wel een keer of vijf dat het over een uur zou stoppen met regenen, maar daar klopte niets van. Ik kreeg nare flashbacks van onze Naaldwijk nachtmerrie.

Tweede minpunt, een gevolg van de eerste, het mulle zand dat omgetoverd werd in glibberige modder. Zo'n vier keer gleed mijn voet links terwijl mijn knie rechts wilde, en andersom. En toen besloot mijn achillespees mij van zijn bestaan te herinneren.

Derde minpunt, ook als gevolg van de eerste, het veelvoudig plassen door de kou en het miezerige weer. Tussen checkpoint 2 en 3 was het langste stuk van de Trailwalker trek - 12 km, waarvan 2,5 modder - en ik kon mijn plas niet meer ophouden (niet drinken is geen optie). Gelukkig kon ik mijn poncho als een soort tent gebruiken om een beetje privacy te behouden. Maar ja, vrouw zijnde, zonder plastuit, als je niet wil dat je jezelf helemaal natzeikt, dan moet je hurken. En daarvoor moet je door je knie. En daarna moet je weer opstaan....en daarna moet je weer.....opstaan....op, op, op!

Na mijn vierde poging en een hand vol modder lukte het me eindelijk weer op te staan, maar toen was het al gedaan. Mijn 'bum knee' begon een oude melodie te zingen, mijn achillespees zong tweede stem in perfecte harmonie, en door dat uitglijden had ik ook een plek onder mijn voet die een hele mooie bloedblaar beloofde te worden. Ik dacht, zal ik nou doorbijten, en toch voor de 40 gaan? Wil ik weer een week of zes rondhuppelen als Quasimodo? Nee. Heb ik zin in blaren en nog meer pijn? Nee! Niemand die van mij verwachtte dat ik het zou halen, en de rest van de dames gaan het zeker halen, dus de kiddies in Myanmar krijgen het geld sowieso. De twee roadrunners waren, en bleven een kilometer of meer voorop, en ik wilde Dead Woman Eveline's tempo niet doen dalen. I threw in the towel - of beter gezegd - the poncho. Ik had mijn andere teamgenoten graag over de finish zien lopen, maar de pijn deed me naar een bed verlangen. All this Dead Woman wanted was to rest in peace, and so she shall.

Ik heb nu wel de smaak te pakken voor lange afstanden, maar ik denk dat ik het bij de twintig hou, en voor geen andere doel dan het plezier van het lopen en de gezelligheid. R.I.P. D.W.W.