Aruba, Genève, Rotterdam... Wat een team!

Vol trots lees ik het blog van DWW-vrouw Thrishna. En herinner mij met hetzelfde gevoel de verhalen van DWW-vrouw Eveline die dit weekend in Zwitserland de 30 kilometer liep (en er achter kwam dat de Toblerone meer is dan chocola alleen). Ook vraag ik me wanhopig af hoe ik de Rotterdamse marathon die ik en de laatste (but not least!) DWW-vrouw Esther het afgelopen weekend liepen, moet beschrijven na al zulks exotische avonturen. En dus kan ik niet anders dan schrijven over de oh zo belangrijke team spirit.

Wij zijn een op een vrij bizarre manier bijeen geraapt zooitje. We zijn allemaal vrouw. Samen gekomen doordat we (al dan niet tijdelijk) bij hetzelfde bedrijf werken. En natuurlijk de Grootste Gemene Deler, we zijn allemaal (grootheids?)waanzinnig genoeg om aan een bijzonder avontuur te willen beginnen, want zo mogen we de 100-kilometer-onderneming toch wel noemen.
Dit gemeen hebbende zijn er veel verschillen tussen ons. In temperament en karakter, in loopbaan en woonplaats, en niet onbelangrijk, in looptempo. En toch ontstaat er een team. We gaan er allemaal voor. We trainen allemaal even fanatiek en hebben allemaal pijn. Als er iemand niet bij de gemeenschappelijke training kan zijn, loopt (of lopen) zij toch met ons mee. En er ontstaan langzaam maar zeker vriendschappen die boven de professionele collegialiteit uitstijgen.

Daarom weet ik zeker dat we het gaan halen, we komen straks met zijn vieren juichend, en huilend, de finish over. Samen. Aan ons zal het in elk geval niet liggen.

Punta pa punta

Ik bevond mij de afgelopen twee weken wegens ongelukkige familie omstandigheden op het voor menigeen toerist paradijselijk eiland Aruba (...to me it's just home). Met oplopend paniek en vrees las ik de blog van Esther: mijn DWW team genoten hadden namelijk 40 kilometer zonder mij gelopen! En ik had in de tussentijd niet getraind (geen tijd voor gehad, en met goede reden, maar toch). Aijajai!

Dus toen mijn nicht mij uitnodigde voor de Punta pa Punta wandeling twee dagen voor mijn vertrek (= 'van punt naar punt' van Aruba: een 38,6 kilometer tocht van het oostelijke punt Baby Beach, naar de California Lighthouse in het westen van het eiland) maakte ik weer een Yes Man (Jim Carrey film) blunder en riep zonder nadenken, JA! Ten eerste, mijn lichaam smeekte naar afleiding en om wat intensievere fysieke inspanning. Ten tweede, ik ben inmiddels de beruchte (m.a.w. gekke) dochter van mvr. Zus en Zo die 100 km gaat lopen (mijn moeder zegt niet eens 'proberen te lopen'), dus van 38 km mag ik niet meer schrikken, toch?

De verschillen tussen wandeltochten georganiseerd in Nederland en die op Aruba werden snel duidelijk:
1) Geplande starttijd 17:00 - echte starttijd, ergens na half zes.

2) De route wordt even snel mondeling afgerateld (en ik ben 99% zeker dat deze niet vooraf online beschikbaar was gesteld). Als je dus niet oplet, en niet snel genoeg loopt om de andere lopers in het vizier te houden heb je dus een probleem. Er is in het begin politiebegeleiding, maar ze blijven niet op je wachten als je achterloopt.

3) Er wordt een gebedje gezegd voor de lopers. Hier word ik even nerveus van. Weet de bidder iets wat ik niet weet? Het is 'maar' 38km ... zou ik me toch zorgen moeten maken?

4) De lopers worden voor 1:00 's ochtends bij de finish verwacht, wat betekent dat men min of meer zonder pauze moet doorlopen (wat mij pas duidelijk wordt na 22km non-stop te hebben gelopen). 40Km, binnen 7,5 uur, haalbaar, maar niet fijn zonder pauzes!

5) 99.9% Van de route is langs drukke wegen. Mijn longen zijn mij nog steeds dankbaar. Maar aangezien Aruba geen bossen heeft, maar voornamelijk 'mondi', - overwoekerde lappen grond met cactussen en andere stekelachtig gewas - ben ik toch dankbaar dat ik niet in het pikkedonker (met alleen mijn op-het-allerlaatste-moment-in-mijn-tas-gestopte-zaklantaarntje ter verlichting) door de vijandelijke Arubaanse natuur hoefde te struikelen. En nu ik eraan denk, langs allerlei creepy crawlies (spinnen, slangen, schorpioenen, duizendpoten, etc.), blech.

Na onze eerste stop is iedere pauzetje een welkom moment om de benen te ontspannen. Op het einde blijven er drie over van ons groepje van vijf. Rond de 36km, en 30 minuten over tijd (het was inmiddels ergens rond half twee 's ochtends'), nemen we weer een pauze. We lopen inmiddels niet echt snel meer, en het doet overal zeer. Na 10 minuutjes maken we weer een poging - ik doe mijn inmiddels geperfectioneerde 'C3PO imitatie', ik loop als een stijve robot met verroeste ledematen. De finish was letterlijk in zicht (althans, het licht wat bovenaan de lichttoren brandde wel), maar daar blijft het ook bij. De knie van mijn nicht maakt gekke klik geluiden (de bikkel heeft het zonder training gelopen!), maar ter voorkoming van blijvende letsel besluiten we alle drie gezamenlijk te stoppen - samen uit, samen thuis (ook al was ik wel gek genoeg om door te gaan). Mijn oom kwam ons ophalen, en we reden toch even naar de finish om ons af te melden, voor het geval dat er nog mensen waren die op ons zaten te wachten.

En wat was ik achteraf toch blij dat we zijn gestopt! Die twee laatste kilometers leken in de auto al een t**ing-eind weg, laat staan dat ik dat (in mijn eentje) had gelopen, met alle spier-, rug- en hoofdpijn die ik op dat moment voelde. Maar ik heb wel genoeg gelopen om super trost op mijn die-hard nicht te zijn, en om mijn DWW teamgenoten in het oog te kunnen kijken :)

Oh, jee, nu nog de 100!!!

Blarometer

De Blarometer is afgelopen zaterdag flink opgelopen. We hebben bijna een uur in een tent van het Rode Kruis vertoefd om de blaren van Eveline en Anneke te laten prikken en verzorgen. Esther is nog altijd blarenvrij... (het schijnt te kunnen).

Het moet echter gezegd worden: de 40km Bloesemtocht was prachtig! OK, na 35km stond daar de man met de hamer, maar we hebben het gered. En nadat ik op zaterdagavond nog dacht dat ik de volgende ochtend misschien niet zou halen, stond ik zondagmorgen geheel onverwachts fit naast mijn bedje. Dat biedt nog eens perspectief!

Still going strong...

Auwwwww!!!

40 kilometer

Auw.

De wondere wereld van wandelen

Zo kan je het wel noemen, zeker als je (zoals wij) markante wandelaars met een steekje los hebt ontmoet! Ik hoop dat ik zo niet word, dat is een ding wat zeker is. (Schrik niet van de terminologie in deze blog, dat is slechts wandeltaal.)

Daar waar wij onder de indruk zijn van ons trainingsschema in het algemeen en het lopen van 25 km in het bijzonder, zijn er andere wandelaars die even een "veertiger" lopen. Let wel, ter voorbereiding op de zeventiende keer Vierdaagse van Nijmegen ('jammer dat ik vroeger niet meer tijd had, dan waren het er al dertig geweest...') of het lopen van een wekelijkse Kennedymars.

Laatstgenoemde is de officiële term voor 80 km lopen. Alleen maar omdat John F. Kennedy zich ooit eens afvroeg of de officieren van het US Marine Corps wel voldoende uithoudingsvermogen zouden hebben om 80 km binnen 20 uur te lopen. De man is al lang dood, en werd bovendien niet echt gezien als the brightest button in the box, maar het halen van deze afstand in 20 uur werd een rage. In Amerika was die slechts van korte duur (...), maar in Nederland organiseert men sindsdien elk jaar diverse Kennedymarsen. En dan zijn er dus ook nog gekken die niet alleen een keertje meedoen, maar ELKE mars willen lopen. Achter elkaar. Om dan de eretitel Kennedy Walker, Super Kennedy Walker en Master Kennedy Walker te verdienen. Het zou verboden moeten worden.

Toen ik een stukje opliep (ja ja, weer zo'n mooie wandelterm!) met een zekere meneer, heb ik mij reeds laten ontvallen dat hij gek was. Dat was er zo één die een veertiger liep om zo dadelijk elk weekend even een Kennedymars te lopen. En als kers op de taart van het jaar dronken worden, een uurtje slapen, en dan 100 km binnen 24 uur lopen. Op mijn vraag of hij in de winter ook gewoon doortrainde, was zijn antwoord 'alleen dertigjes'. Daarmee onze eerste 25 km tocht naar het rijk der ultieme beginners verwijzend... Zijn vrouw ging ook wel eens mee, maar daar trok hij zijn wandelschoenen niet eens voor aan, want dat ging slechts om 15 km.

Wij beginnen ons af te vragen hoeveel van dit soort gekken er rondlopen (toepasselijk ;-)) in wandelland. Want voor de gemiddelde Nederlander, zo durf ik wel te stellen, is 15 km al een hele kluif en geen afstand die je zomaar even wegloopt. Onze blarometer kent pieken en dalen, we besteden al ons spaargeld aan wandelsokken, wandelondergoed, wandelshirts, wandelhoofdlampjes, wandelvoetencrèmes, wandelponcho's, wandeltochten, wandelroutes, wandeldrinkbekers, en alles waar maar wandel voor staat. We rijden honderden kilometers om ergens te gaan wandelen en slepen duizenden euro's binnen voor het goede doel. We worden zelfs lichtelijk opgewonden als de Falke wandelsokken in de aanbieding zijn. Dat is redelijk triest. En dan zijn er toch nog mensen die gekker zijn dan wij!

Zaterdag 16 april lopen wij onze eerste veertiger. Ik ga voor het invoeren van nieuw wandeljargon: een Kennedymars minus 40. Met uiteindelijk doel een Kennedymars plus 20, ook wel de Trailwalker genoemd. En ik help mezelf hopen dat ik geen Master Kennedy Walker plus 20 wil worden!!!

Plastuitjes... nog helemaal geen gek idee misschien

Als je zo aan het lopen bent en je doet zoals afgelopen zaterdag een flinke tocht, dan is er een toch een klein probleem: de sanitaire voorzieningen staan niet altijd (of lees eigenlijk: staan nooit) op de plek waar je ze nodig hebt. Zo was het dus dat de laatste 5 km van de Duinenmars, toen we allemaal een witte Sphinx nodig hadden er geen een meer langskwam tot de finish. Dit leverde op zich een vrij hilarisch tafereel op: een van ons galoppeerde bijna naar de finish met een tempo verhoging... De ander riep er achter aan: niet zo hard, want dan hobbel ik zo en moet ik nog extra nodig..., waardoor de andere weer zo hard in een deuk lag dat het moeilijk was de broek droog te houden.

Ziet u het voor zich? Ik ga zo toch maar eens op jacht naar plastuitjes bij de Etos, in de ijdele hoop dat als ik ze op zak heb ik ze nooit zal hoeven gebruiken.

Bloed, zweet en tranen

En het wachten is op de tranen. Zweet produceren wij met dit mooie weer reeds voldoende en vandaag voor de tweede maal heuse bloedende voeten.

Na het 10 kilometer rondje met Eveline, alwaar wij erachter kwamen dat de kramp in mijn tenen besmettelijk is, sorry mop!, toog ik naar de pedicure om het ergste overtollige eelt te laten verwijderen. De sokken uit en een voet kwam naar buiten Texas Chainsaw Massacre style. Een snee bleek de oorzaak. Te dicht op elkaar gekrampte teentjes. Bastards.

Voordeel van deze krampen is dan wel weer dat dit bloedbad volledig ongemerkt aan me is voorbijgegaan. De ene pijn overschreeuwt de andere. Een houvast. En wat voor een :-)

Wahnsinn! Of is alles relatief?

Ja sorry hoor mensen, het is toch eigenlijk ook echt totale waanzin wat we hier doen? Gisteren hebben we onze agenda's maar weer getrokken en de komende 12 (!) weken ongeveer elk weekend volgepland met kilometers. VEEL kilometers. Maar is het wel genoeg? Aan de ene kant heerlijk geruststellend, want dat betekent dat we over 13 weken van deze gekte af zijn, maar aan de andere kant slaat nu ook de paniek toe. Dus als hertjes die in koplampen staren, kijken we naar ons schema met daarin nog maar 12 regeltjes... Nog maar 12 regeltjes om voor te bereiden. Nog maar 240 km trainen doordeweeks en nog maar 330 in het weekend dus in totaal nog maar 570 km lopen voordat we starten. Nog maar 570 kilometer... Dat is dus van TLS in Amersfoort naar Stuttgart (ja, Stuttgart in Zuid Duitsland) en dat is best wel een eind! Kijk, als je het in deze termen beschouwt, valt 100 km dus best wel mee ;-)

Champagne

Eén glas champagne is voldoende, zo blijkt, voor een PR: 9.7 km in 1:36 minuten! Ergo: 100 km in 14 uur en een beetje...? ;-)

Pijntjes zijn bovendien niet voelbaar en blaren blijven weg. Hebben wij hier een wondermiddel gevonden?

(De champagne was overigens om stil te staan bij de 10 miljoenste OV-chipkaart!)