The first 'prik' is the deepest

“Krijg de blaren”. Let op, dit wordt de meest gebruikte scheld van 2011, ik zweer het je. Vergeet het F-/S-/K-woord. Nee, nee, ik ga voor de ‘b’ van blaren. Ik was volgens mij de eerste in ons DWW clubje die blaren kreeg, wellicht dankzij de nieuwste en meest dure aanschaf in mijn imposante schoenencollectie – de merknaam wandelschoenen.

De eerste keer dat ik mijn voetjes (voetjes, who am I kidding, lees maat 42!), in de merknaam wandelschoenen schoof, dacht ik, aaaaahhhh, hemel op aarde, waarom loop ik hier niet iedere dag mee rond. Maar voor 15km aan een stuk door lopen bleken ze toch niet breed/ soepel/ geschikt genoeg te zijn om de maat 42 voetjes, die in protest een maatje groter opzwellen, te accommoderen.

Na vijf keer wandelen, een manke knie, en zo’n vier blaren (waarvan die op de teentjes echt killing zijn), heb ik ze aan de kant geschoven. Ze liggen nu bij een schoenmaker die ze hopelijk genoeg kan uitrekken zodat ik er weer in durf te lopen. Want ik heb echt een trauma overgehouden aan de eerste blaarprik. Niet zozeer het doorprikken zelf, maar het ontsmetten daarna. De pijn!@! WTB! Het voelde alsof ik met een mes in mijn eigen vlees had gesneden.

Ik ben dus uit zelfbescherming overgestapt naar mijn back-up schoenen (jaja, die moet je ook hebben). De meest zachte sneakers in mijn bezit, en, wat een ironie, een van de meest goedkope. Na zo’n zes keer wandelen was er geen vuiltje aan de lucht (zelfs niet na 20 km). De voetjes zwollen nog op, maar de stof rekte gewoon mee. De teentjes herinnerden mij af en toe nog van hun aanwezigheid, maar het kostte geen enkele moeite ze te negeren. Maar afgelopen zaterdag, dankzij zo’n 4 uur te hebben rondgelopen in de grootste en meest natte tuinkas van Nederland – Naaldwijk – kreeg ik toch weer een gevreesde blaar. En op een meest onhandige plek. Tussen de grote en tweede teen op mijn rechtervoet. En dat breidde zich uit naar mijn ondervoet. Oh, joy! Ik zal jullie de foto besparen.

Dus die avond, met spiegel, naald en draad in de weer gegaan. Vooraf ontsmet. Dat achteraf ontsmetten heb ik met ongeveer een uur uitgesteld, je snapt wel waarom?! Als mijn voet er niet verrot uitziet, dacht ik, dan overleef ik het wel. Ik leef nog om dit te schrijven, dus!

Bless GPS

Zelfs met alle moderne hulpmiddelen van tegenwoordig is het voor driekwart van de teamleden niet eenvoudig op de plaats van bestemming aan te komen zonder problemen. God zij dank hebben wij een Commissaris Richtingsgevoel: Eveline.

Alles wat de commissaris roept, nemen de drie dames zondermeer voor waar aan. En zelfs dan kan het nog gebeuren dat er een foutje sluipt in het vinden van een startpunt voor een wandeling.

Een voorbeeld uit de praktijk: wij rijden weg bij kantoor in 2 auto's en spreken af om even langs de benzinepomp te rijden alvorens wij ons richten op de Schapendrift in Soest. Bij de eerste splitsing die zich voordoet, na ca. 500 meter, rijdt er één auto naar links, terwijl de andere auto netjes voorsorteert voor rechtdoor. Da's toch knap.

Maar goed, geen paniek, er is altijd nog de TomTom. Wij tikken in 'Soest, Schapendrift' en komen na het tanken aan op de plaats van bestemming. Maar waar is de andere helft van het team? Dankzij nog zo'n modern hulpmiddel, de mobiele telefoon, komen we er al snel achter dat de andere dames toch echt ook op de Schapendrift in Soest staan! Wij hadden ons niet gerealiseerd dat Soest nog dermate groot is, dat dit soort verwarring mogelijk is. Gelukkig weet onze Commissaris Richtingsgevoel dan dat er één helft op het noordelijke eind van de Schapendrift staat en de andere helft aan het zuidelijke eind. Blijkt de Schapendrift gewoon dwars door het bos te lopen! Tja, dat moet je dan ook maar weten. Je kan niet verwachten van een stel dames met het richtingsgevoel van een poffertje dat dat zomaar goed komt. Geef ons unieke specs en we komen er wel, maar maak er geen zoekplaatje van.

Ik maak mij toch enigszins zorgen over hoe wij kunnen waarborgen dat we straks tijdens de Trailwalker niet af gaan wijken van de route. Elke meter die we om moeten lopen tijdens een tocht van 100 km is mij toch echt één meter te veel! Gelukkig weet onze commissaris ook om te gaan met GPS gadgets anders dan die op de telefoon (die zorgen namelijk heel snel voor een lege batterij).

Het komt goed, echt. En soms herkennen we ineens dat we al eerder op een bepaalde plek zijn geweest. Een goed begin is het halve werk ;-)

Schoeisel

Vandaag op zoek naar een tweede paar schoenen. Je weet immers maar nooit. Na enige paren resoluut te hebben afgekeurd trok ik een schoen aan en waande me in de hemel. Gemaakt van leer van de yak die in Mongolië leeft, beweert het kind dat bij de Bever Zwerfsport werkt. Liefste vriendin M. en ik krijgen acuut de slappe lach. Echt waar, probeert het menneke nog. Natuurlijk ben ik nu in het bezit van yak-lederen schoenen en hebben M. en ik de aankoop gevierd met witbier op het terras in het zonnetje.
Die biertjes loop ik er morgen wel weer af.

Paniek!

Gisteren lag er een pakket van de Novib in de brievenbus met informatiefolders over de Trailwalker. Alle vragen die in de afgelopen weken bij ons zijn opgekomen worden beantwoord. So far so good. En dan lees ik de meest gevreesde regel: "Roken is verboden op en langs het parcours". En natuurlijk wist ik dit eigenlijk wel maar een mens kan hoop hebben :-)

Stoppen met roken vlak voor de 100 kilometer is geen goed idee. In het boekje wordt gehamerd op het belang van de team spirit en ik weet dat de eerste ontwenningsverschijnselen een garantie gaan zijn voor het uiteenvallen van het team nog voordat we aankomen bij het eerste checkpoint.

En dus pleeg ik onderzoek. Laserbehandeling, acupunctuur, cold turkey, pleisters. Ik heb nog een voorraadje sigaretten en dan zal ik er echt aan moeten geloven. Blaren, stijve spieren en gewrichten, ik kan het allemaal hebben, maar dit?

Wat een manier om wakker te worden op de zondagochtend :-)

Naaldwijk

Pauze in de kassen van Naaldwijk, dat dan weer wel!

Advies aan beginnende wandelaars: Doe mee aan georganiseerde wandeltochten. Groen als gras zijn wij de Wondere Wereld van het Wandelen binnengestapt, en wij volgen elke goede raad gretig op. Zo zie je nog eens wat van Nederland, en aangezien wij elk aan een andere kant van het land wonen, wordt de reistijd op deze manier eerlijk verdeeld. Zo kon het gebeuren dat wij ons vanochtend vroeg in Naaldwijk verzamelden voor de 21 kilometer. Observaties:

• Het regent aan een stuk door in Naaldwijk (op de laatste luizige 3 kilometer na en die tellen niet);


• In Naaldwijk organiseert men saaie wandeltochten, wij liepen op wegen en fietspaden enorme rechte einden aan een stuk;


• De Naaldwijkse bestuurder vergeet alvorens de voiture te bestijgen alle goede manieren die hem ooit zijn bijgebracht en probeert zoveel mogelijk wandelaars te raken voor de bestemming is bereikt;


• Onder deelnemers aan wandelingen in Naaldwijk bevinden zich zoveel mogelijk luidruchtige mannen op leeftijd;


• En had ik al gezegd dat het vooral nat is in Naaldwijk?

Op de agenda voor maandagochtend: vraag aan de collega die in Naaldwijk resideert: Waarom?

Grote Goden

Worsteling

Gelezen in dagblad De Pers:

"Een sumoworstelaar heeft het record 'zwaarste man die ooit een marathon
liep' verbeterd. De 200 kilo zware Amerikaan liep hem in 10 uur."

Ergo: aangezien wij allen ver onder de 100 kilo wegen, moet het mogelijk zijn om 100 kilometer te lopen binnen 30 uur. Phew, de opluchting is groot!

Aangenaam!

Op een zonnige zondag voor de lente officieel begon, waren wij reeds om 9.00 uur in de ochtend paraat in Amersfoort voor wederom een trainingsloop. 20 Kilometer stond er op het programma, maar voordat we van start gingen, moest er eerst een teamfoto worden genomen. Dan weet de lezer (en donateur natuurlijk!) ook met wie hij of zij van doen heeft.

Drie uitdagingen bij het maken van de teamfoto. Uitdaging één: de fotograaf is ook teamlid. Uitdaging twee: sommige teamleden hebben hoogtevrees. Uitdaging drie: de fotograaf had bedacht dat het wel leuk zou zijn om op een verhoging te gaan staan ;-)

Met de eerste uitdaging was rekening gehouden in de vorm van een statief en een draadloze afstandsbediening. De tweede uitdaging was gewoon een kwestie van doorzetten. Aangezien daar bij deze hele Trailwalker toch al sprake van is, werd er ook niet gepiept, maar gewoon gedaan. Uitdaging drie was daarmee opgelost. En dit is 'm geworden:




Vervolgens werd de 20 km met redelijk gemak doorstaan, daarbij natuurlijk geholpen door fantastisch weer en een heerlijke temperatuur. De verleiding was groot om op een terras in Amersfoort aan de wijn en het bier te gaan, maar met de Trailwalker in het vooruitzicht worden de dames verstandig en neemt de behoefte aan alcohol af. Anneke vraagt zich wel serieus af of er gerookt mag worden op de Veluwe...

Over verdwalen en ware helden

Het cliché is waar. Stuur 3 vrouwen op pad en het is een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de schaapjes verdwalen.
Wij houden ons nauwgezet aan het voorgeschreven beginnersschema dat de Novib aanraadt. Twee wandelingen van 10 kilometer door de week, en dan in het weekend steeds langere stukken. En dus gingen vandaag na de arbeid de schoenen aan en vertrokken we. Eenmaal bij Soestduinen aangekomen begon Esther onheilspellende voorspellingen te doen, "Het is nog heel ver". Heus niet, we steken gewoon binnendoor over de (hopelijk voormalige) militaire terreinen. Komt goed. Echt.

Ik kan er kort over zijn. Wie zet er nu hekken midden op de hei? Die kant op... een hek. Dan lopen we langs de andere kant... Verdomd weer een hek. Volledig vastgelopen draaiden we om in de richting waar we vandaan kwamen. Weer... jawel, een hek. Dit maal godlof een hek met een poortje ernaast waaruit we konden ontsnappen. En zo werden de 10 kilometer er 15 en een beetje.

De dag eindigt met een gouden randje. Een collega heeft ons verrast door ons uit te nodigen voor het eten na een lange wandeling. Het was heerlijk. En het was veel en hard lachen. De echte helden bestaan nog. Een echte man kan koken, en zo is het.

Dure sport, dat wandelen

Wandelen kan je altijd en overal. Slenteren door de stad, eindeloos rondlopen op Schiphol als je vlucht weer eens vertraging heeft (en er achter komen dat Schiphol toch niet zo groot was als je dacht...), of het treinperron van begin tot eind verkennen als er brand uitbreekt in het controlecentrum van de NS en er dus geen trein meer rijdt.

Schoeisel maakt veelal niet uit: laarzen met een hak, schapenvachtjes (lees: UGG's), oerlelijke maar o zo functionele Birkenstocks of natuurlijk de laatste trend: de trainers die voor een wonderbaarlijk mooi figuur zorgen zonder daar al teveel moeite voor te hoeven doen.

Echter..., niets is minder waar. De serieuze wandelaar, waaronder wij onszelf inmiddels wel mogen scharen, is een financieel goed bedeelde persoon. Want er moet nogal wat worden aangeschaft en natuurlijk is dat geen goedkope aangelegenheid. Jammer dat elke nieuwe hobby zoveel geld moet kosten (bij fotografie had ik dat ook reeds ontdekt).

Een kleine opsomming:

• Wandelschoenen van minstens type B (dus stevig en waterdicht).
• Wandelsokken (ja ja, die zijn heeeeel speciaal!).
• Een rugzak (liefst met ingebouwd waterreservoir).
• Een poncho voor de waterige momenten. Wel een uitsparing die het dragen van de rugzak niet hinderlijk maakt.
• Speciale voetencrème die de voeten niet te zacht maakt, zodat blaarvorming op z'n minst wordt uitgesteld.
• Second skin blarenpleisters, voor als dat moment zich na tientallen kilometers toch voordoet. Jammer maar helaas.
• Ademende kleding, daarbij rekening houdend met temperaturen tussen de -5 en +30 graden Celsius. Liefst met een mooie swoosh op de linkerborst ;-)
• Een lichtbron voor de nachtelijke uren om het pad te verlichten, dus een lampje op het hoofd.

Totale kosten tot nu toe: ca. €500,-

Wellicht wordt deze lijst nog uitgebreid naar aanleiding van onze trainingservaringen. Eén school bouwen in Myanmar kost zo dadelijk waarschijnlijk hetzelfde als mijn outfit en dan nog kom ik naar verwachting niet superfit over de finish.

Op sommige dagen denk ik erover al deze aankopen achterwege te laten en Oxfam Novib gewoon maar gelijk flink te spekken... Maar dat is de weg van de minste weerstand. En telkens als ik tegen de lamp loop, neem ik een lichtje mee, dus dat is ook heel veel waard. Toch?

Ik ga ervoor!

Voorstellen

Ik ben van de Grootse Plannen. Dus toen ik een mail ontving van de Novib met daarin de aankondiging van de trailwalker werd ik meteen enthousiast. Honderd kilometer lopen in dertig uur. Moet kunnen. Als achtergrondinformatie geef ik mee dat ik zo weinig mogelijk beweeg, rook als een ketter en 20 kilo overgewicht met me mee zeul.

Ervan uitgaande dat er niemand zo krankzinnig zou zijn als ik, opperde ik dit briljante idee op het werk. En tot mijn verbijstering ging het een eigen leven leiden. Vrouw nummer één zei meteen "Okee". Vrouw nummer twee (geronseld door vrouw nummer één) gaf als verklaring dat ze in een Yes-Man periode zit en dus overal ja tegen zegt. En vrouw nummer drie hoefde slechts in haar agenda te kijken of ze het weekend van 26 juni wel tijd zou hebben. Dat had ze.

En nu zit ik hier. Met 100 kilometer in de benen in de afgelopen 2 weken, dat dan weer wel. Niets beter dan acute doodsangst om me aan het oefenen te krijgen. Ik heb ons zowaar net ingeschreven. Precies voor 15 maart om de felbegeerde EHBO kit in het bezit te krijgen, een kado voor hen die zich op tijd aanmelden. Waanzin.

Zij die wandelend sterven gaan, groeten u.