“Krijg de blaren”. Let op, dit wordt de meest gebruikte scheld van 2011, ik zweer het je. Vergeet het F-/S-/K-woord. Nee, nee, ik ga voor de ‘b’ van blaren. Ik was volgens mij de eerste in ons DWW clubje die blaren kreeg, wellicht dankzij de nieuwste en meest dure aanschaf in mijn imposante schoenencollectie – de merknaam wandelschoenen.
De eerste keer dat ik mijn voetjes (voetjes, who am I kidding, lees maat 42!), in de merknaam wandelschoenen schoof, dacht ik, aaaaahhhh, hemel op aarde, waarom loop ik hier niet iedere dag mee rond. Maar voor 15km aan een stuk door lopen bleken ze toch niet breed/ soepel/ geschikt genoeg te zijn om de maat 42 voetjes, die in protest een maatje groter opzwellen, te accommoderen.
Na vijf keer wandelen, een manke knie, en zo’n vier blaren (waarvan die op de teentjes echt killing zijn), heb ik ze aan de kant geschoven. Ze liggen nu bij een schoenmaker die ze hopelijk genoeg kan uitrekken zodat ik er weer in durf te lopen. Want ik heb echt een trauma overgehouden aan de eerste blaarprik. Niet zozeer het doorprikken zelf, maar het ontsmetten daarna. De pijn!@! WTB! Het voelde alsof ik met een mes in mijn eigen vlees had gesneden.
Ik ben dus uit zelfbescherming overgestapt naar mijn back-up schoenen (jaja, die moet je ook hebben). De meest zachte sneakers in mijn bezit, en, wat een ironie, een van de meest goedkope. Na zo’n zes keer wandelen was er geen vuiltje aan de lucht (zelfs niet na 20 km). De voetjes zwollen nog op, maar de stof rekte gewoon mee. De teentjes herinnerden mij af en toe nog van hun aanwezigheid, maar het kostte geen enkele moeite ze te negeren. Maar afgelopen zaterdag, dankzij zo’n 4 uur te hebben rondgelopen in de grootste en meest natte tuinkas van Nederland – Naaldwijk – kreeg ik toch weer een gevreesde blaar. En op een meest onhandige plek. Tussen de grote en tweede teen op mijn rechtervoet. En dat breidde zich uit naar mijn ondervoet. Oh, joy! Ik zal jullie de foto besparen.
Dus die avond, met spiegel, naald en draad in de weer gegaan. Vooraf ontsmet. Dat achteraf ontsmetten heb ik met ongeveer een uur uitgesteld, je snapt wel waarom?! Als mijn voet er niet verrot uitziet, dacht ik, dan overleef ik het wel. Ik leef nog om dit te schrijven, dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten