Over verdwalen en ware helden

Het cliché is waar. Stuur 3 vrouwen op pad en het is een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat de schaapjes verdwalen.
Wij houden ons nauwgezet aan het voorgeschreven beginnersschema dat de Novib aanraadt. Twee wandelingen van 10 kilometer door de week, en dan in het weekend steeds langere stukken. En dus gingen vandaag na de arbeid de schoenen aan en vertrokken we. Eenmaal bij Soestduinen aangekomen begon Esther onheilspellende voorspellingen te doen, "Het is nog heel ver". Heus niet, we steken gewoon binnendoor over de (hopelijk voormalige) militaire terreinen. Komt goed. Echt.

Ik kan er kort over zijn. Wie zet er nu hekken midden op de hei? Die kant op... een hek. Dan lopen we langs de andere kant... Verdomd weer een hek. Volledig vastgelopen draaiden we om in de richting waar we vandaan kwamen. Weer... jawel, een hek. Dit maal godlof een hek met een poortje ernaast waaruit we konden ontsnappen. En zo werden de 10 kilometer er 15 en een beetje.

De dag eindigt met een gouden randje. Een collega heeft ons verrast door ons uit te nodigen voor het eten na een lange wandeling. Het was heerlijk. En het was veel en hard lachen. De echte helden bestaan nog. Een echte man kan koken, en zo is het.