Nu we zo tussen de 40 en de 80 kilometer per week lopen laat het lijf meer en meer van zich horen. Zo zijn er de veel besproken blaren, de spierpijn en de stramheid na lange tochten, de broodnodige rust (en het lichaam geeft keurig aan wanneer de geest te hard wil gaan) en de honger. De benen worden strakker maar ik ben in elk geval nog geen gram afgevallen. Niet heel raar als het menu bekeken wordt. Ik eet inmiddels als een bouwvakker en overweeg serieus lepel en vork te vervangen door een spade en een hooivork. Hoe meer voedsel er naar binnen gewerkt kan worden, hoe beter.
Een nieuw lijfsverschijnsel is de hitte uitslag. Vorige week, tijdens de pauze, legde ik de benen te rusten op een terras. Schoenen en sokken uit. Een groep dames die het Pieterpad lopen, schuifelen langs, wijzen op mijn benen en roepen uit: "Oh kijk, hitte uitslag! Pas maar op, bij ons zat het tot aan de onderbroek!". Het zijn niet de berichten die je wilt horen als je je mentaal aan het voorbereiden bent op de laatste 20 kilometer van die dag.
Dus toen ik gisteren, na een zeer warme Zuiderzeetocht, had genoten van een verkwikkende douche heb ik de benen onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. De uitslag rukt op maar blijft voorlopig gelukkig netjes tot net onder de knie. De voeten en kuiten zijn inmiddels bedekt met paarse, ietwat opgezwollen plekken. Een feest voor het oog.
Wie nog steeds in de veronderstelling leeft dat een lijf mooier wordt van intensief bewegen hoeft slechts één blik op mijn onderdanen te werpen om direct uit de droom geholpen te worden. Wat een freak show.
zondag 22 mei 2011
woensdag 18 mei 2011
d'Urinelle
Wat een edele naam voor een ordinair hulpstuk: het plastuitje. Eveline berichtte er eerder in deze blog al eens over. Wij dames komen nogal eens in nood tijdens het lopen van steeds langere stukken. Het wormvormig aanhangsel waar de heren wél over beschikken wordt dan node gemist om de blaas te legen zonder dat de halve wereld meekijkt...
Er is dus een oplossing, maar wat voor één. Alleen de naam al. Urinelle. Je plast er óf spontaan van in je broek (van het lachen) óf er treedt een acute en algehele plasblokkade op. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van deze naam, die ongetwijfeld zorgvuldig overwogen is door een heel team van marketeers en reclamemakers.
Bij het lezen van de gebruiksaanwijzing krijg ik het gevoel dat dit fenomeen weleens uit België zou kunnen komen. Het taalgebruik is hilarisch, als ook de afbeeldingen die er bij staan. Toch klopt er iets niet. Op de afbeeldingen staat een figuur die gebruik maakt van de Urinelle, maar in combinatie met een WC-pot. Ja, als die er stond, zou de hele Urinelle overbodig zijn! Als we kunnen kiezen tussen gedoe met een plastuit en het risico op een natte broek of een WC-pot, dan is de keuze snel gemaakt. Maar goed, als we ooit toch zouden overwegen de Urinelle te gebruiken, dan weten we in ieder geval dat we de wijde opening over Het Genitaal (het lijkt ineens vele malen groter!) moeten plaatsen en deze vervolgens moeten richten op het doel. En als we dan toch het wormvormig aanhangsel nabootsen, kunnen we best naast de pot piesen, dat gebeurt in het echt tenslotte ook vaker wel dan niet ;-)
Ten slotte wordt de potentiële gebruiker van de Urinelle nog gewaarschuwd dat het gebruik van de plastuit in het begin een vreemd gevoel kan geven, waarbij het kokertje warm aanvoelt. Tjonge, hoe zou dat nou komen?!?
Misschien is de Urinelle een kwestie van slechte marketing. Het gebeurt tenslotte regelmatig dat een product iets te onnadenkend in de markt wordt gezet. Denk aan de introductie van de Fiat Croma, jaren nadat Croma bekend stond als bakboter in Nederland. Urinelle wekt bij ons associaties op met onwelriekende lichaamssappen, steegjes met wildplassers en, kijkend naar de afbeeldingen in de gebruiksaanwijzing, zelfs met... afijn vul dat zelf maar in.
Er is dus een oplossing, maar wat voor één. Alleen de naam al. Urinelle. Je plast er óf spontaan van in je broek (van het lachen) óf er treedt een acute en algehele plasblokkade op. Dat kan toch niet de bedoeling zijn van deze naam, die ongetwijfeld zorgvuldig overwogen is door een heel team van marketeers en reclamemakers.
Bij het lezen van de gebruiksaanwijzing krijg ik het gevoel dat dit fenomeen weleens uit België zou kunnen komen. Het taalgebruik is hilarisch, als ook de afbeeldingen die er bij staan. Toch klopt er iets niet. Op de afbeeldingen staat een figuur die gebruik maakt van de Urinelle, maar in combinatie met een WC-pot. Ja, als die er stond, zou de hele Urinelle overbodig zijn! Als we kunnen kiezen tussen gedoe met een plastuit en het risico op een natte broek of een WC-pot, dan is de keuze snel gemaakt. Maar goed, als we ooit toch zouden overwegen de Urinelle te gebruiken, dan weten we in ieder geval dat we de wijde opening over Het Genitaal (het lijkt ineens vele malen groter!) moeten plaatsen en deze vervolgens moeten richten op het doel. En als we dan toch het wormvormig aanhangsel nabootsen, kunnen we best naast de pot piesen, dat gebeurt in het echt tenslotte ook vaker wel dan niet ;-)
Ten slotte wordt de potentiële gebruiker van de Urinelle nog gewaarschuwd dat het gebruik van de plastuit in het begin een vreemd gevoel kan geven, waarbij het kokertje warm aanvoelt. Tjonge, hoe zou dat nou komen?!?
Misschien is de Urinelle een kwestie van slechte marketing. Het gebeurt tenslotte regelmatig dat een product iets te onnadenkend in de markt wordt gezet. Denk aan de introductie van de Fiat Croma, jaren nadat Croma bekend stond als bakboter in Nederland. Urinelle wekt bij ons associaties op met onwelriekende lichaamssappen, steegjes met wildplassers en, kijkend naar de afbeeldingen in de gebruiksaanwijzing, zelfs met... afijn vul dat zelf maar in.
zondag 15 mei 2011
Lessons learned
Inmiddels zijn wij op het punt aangekomen dat de schat aan wandelervaring gedeeld kan worden met de buitenwereld. De buitenwereld die wel over voldoende gezond verstand beschikt om niet op een dag te denken, 100 kilometer in 30 uur, dat kan best. Na dit weekend twee dagen achtereen veertig kilometer afgelegd te hebben (en wat zagen we er tegenop) geef ik u de volgende dingen ter overweging.
GPS-en schijnen ook de meest richtingsgevoel-gehandicapten moeiteloos door deze bizarre wereld te kunnen loodsen. Na enige desastreuze ervaringen gaven wij het nog één kans. Zonder onze Commissaris Richtingsgevoel togen wij op pad met een route van een tweedaagse wandeltocht die binnenkort wordt georganiseerd in de wonderschone Achterhoek. Geladen in de GPS, maar voor de zekerheid ook uitgetekend op een hopeloos ouderwetse kaart.
Het ging fabuleus! Het vertrouwen in eigen kunnen groeide buitensporig snel en een lichte euforie maakte zich van ons meester. De eerste 8 kilometer... Toen bevonden we ons opeens in de rechterbovenhoek van de kaart, alwaar wij ons 2 minuten daarvoor toch heus links onderin zagen bewegen. Gedrieen kwamen wij vlot tot de conclusie dat de moderne GPS niet voor ons is gemaakt, en het ding verdween in de rugzak. Verder met de kaart, en het liep heerlijk.
Op 32 kilometer kwam Het Inzicht dat het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat de route van Dag 2 geladen was in de edele GPS, maar dat de met veel moeite uitgestippelde route op de kaart toch best van Dag 1 zou kunnen zijn. De slappe lach was het enige dat er nog opzat.
En lachen helpt een mens de kilometers door. De eerste 40 zijn door ons alle 3 glansrijk doorstaan, en redelijk blaarloos! Gezien eerdere ervaringen een enorme opsteker. De tweede 40 kilometer bleek voor een van ons helaas te ver, het lijf had rust nodig en een lijf laat zich niet negeren.
En zo lopen we met zijn 2-en op de bonnefooi (GPS en kaarten zijn voor watjes) op de kop af 40 kilometer. Met brandende voetzolen en met krampende spieren, maar we lopen door. Na 16 kilometers branden wij een kaarsje in de Willibrord Abdij in de Slangenburg, alle hulp is welkom, en even later eten we pannenkoeken. Er komen stukken waarbij we in een heuse trance lopen (wat een fabuleuze ervaring!) en er komen stukken waar geen einde aan lijkt te komen. Op de 35 kilometer gokken we het erop en gooien er een biertje en een wijntje in, met nog maar 5 kilometer te gaan moet dat kunnen. En ook al strompelen we van het terras af, na een paar honderd meter gaat het warempel weer en we komen heelhuids thuis. Trots, dolblij en met vertrouwen. Vertrouwen dat die honderd kilometer uitgelopen gaan worden. Wat een heerlijk gevoel!
Meer lessons learned, mocht u plannen hebben ons lichtend voorbeeld te volgen, vindt u in de update van de DWW Nieuwsbrief die alle sponsoren en andere geïnteresseerden binnenkort ontvangen, http://www.digitalexposurephotography.nl/update/index.html.
GPS-en schijnen ook de meest richtingsgevoel-gehandicapten moeiteloos door deze bizarre wereld te kunnen loodsen. Na enige desastreuze ervaringen gaven wij het nog één kans. Zonder onze Commissaris Richtingsgevoel togen wij op pad met een route van een tweedaagse wandeltocht die binnenkort wordt georganiseerd in de wonderschone Achterhoek. Geladen in de GPS, maar voor de zekerheid ook uitgetekend op een hopeloos ouderwetse kaart.
Het ging fabuleus! Het vertrouwen in eigen kunnen groeide buitensporig snel en een lichte euforie maakte zich van ons meester. De eerste 8 kilometer... Toen bevonden we ons opeens in de rechterbovenhoek van de kaart, alwaar wij ons 2 minuten daarvoor toch heus links onderin zagen bewegen. Gedrieen kwamen wij vlot tot de conclusie dat de moderne GPS niet voor ons is gemaakt, en het ding verdween in de rugzak. Verder met de kaart, en het liep heerlijk.
Op 32 kilometer kwam Het Inzicht dat het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat de route van Dag 2 geladen was in de edele GPS, maar dat de met veel moeite uitgestippelde route op de kaart toch best van Dag 1 zou kunnen zijn. De slappe lach was het enige dat er nog opzat.
En lachen helpt een mens de kilometers door. De eerste 40 zijn door ons alle 3 glansrijk doorstaan, en redelijk blaarloos! Gezien eerdere ervaringen een enorme opsteker. De tweede 40 kilometer bleek voor een van ons helaas te ver, het lijf had rust nodig en een lijf laat zich niet negeren.
En zo lopen we met zijn 2-en op de bonnefooi (GPS en kaarten zijn voor watjes) op de kop af 40 kilometer. Met brandende voetzolen en met krampende spieren, maar we lopen door. Na 16 kilometers branden wij een kaarsje in de Willibrord Abdij in de Slangenburg, alle hulp is welkom, en even later eten we pannenkoeken. Er komen stukken waarbij we in een heuse trance lopen (wat een fabuleuze ervaring!) en er komen stukken waar geen einde aan lijkt te komen. Op de 35 kilometer gokken we het erop en gooien er een biertje en een wijntje in, met nog maar 5 kilometer te gaan moet dat kunnen. En ook al strompelen we van het terras af, na een paar honderd meter gaat het warempel weer en we komen heelhuids thuis. Trots, dolblij en met vertrouwen. Vertrouwen dat die honderd kilometer uitgelopen gaan worden. Wat een heerlijk gevoel!
Meer lessons learned, mocht u plannen hebben ons lichtend voorbeeld te volgen, vindt u in de update van de DWW Nieuwsbrief die alle sponsoren en andere geïnteresseerden binnenkort ontvangen, http://www.digitalexposurephotography.nl/update/index.html.
zondag 8 mei 2011
Unhappier feet
De vorm van de dag... We spreken er inmiddels veel over in ons clubje Dwazen (DWW). Een veertig kilometer kan voelen alsof de Dag des Oordeels hier is, maar dezelfde afstand kan ook weggestapt worden alsof het niets is. En met 4 vrouwen in een team is de vorm niet op dezelfde dag bij iedereen gelijk.
Vandaag gingen we voor de 40, etappes 6, 7, 8 en 9 van de Trailwalker zelf. Nog zonder routeboek (waar blijft dat ding?) en met slechts één met richtingsgevoel gezegend teamlid waren wij voorbereid door boekjes en kaarten aan te schaffen en zelfs een GPS te huren.
Dit alles helpt niet als je de boekjes en kaarten vrolijk thuis laat liggen en je je niet verdiept hebt in hoe die GPS dan in vredesnaam zou moeten werken. Dus daar liep Eveline met haar neus op 2 telefoons gedrukt (een met de routebeschrijving en een met GPS die liet zien waar wij ons bevonden) te zwaaien naar moi, die iets voorop liep, hier links, nu rechts! Onnodig te zeggen dat de ontspannen tred, zo broodnodig voor dit soort monsterlijke afstanden, ver te zoeken was in dit tafereel. En dus kwam de vorm van de dag om de hoek kijken.
Twee van ons liepen redelijk ontspannen, een vrouw had wat moeite met het weer beginnen na een broodnodige pauze maar de vierde voelde pijnlijke spieren die ze eerder niet voelde. Wij hopen met haar mee dat het een tikje overbelasting is en niets ernstigers! Op de ongeveer 30 (alleen de Hogere Macht weet hoeveel we precies gelopen hebben) bleek het 5 uur geweest te zijn, en met een dag arbeiden voor de boeg, vonden we het mooi geweest.
Ik maak mij zorgen. Over de talenten van de NOVIB om een tocht uit te zetten zodat ook wij hopelozen de route probleemloos kunnen volgen, over de GPS die we verplicht mee moeten nemen (die van vandaag bleek niet voor ons gemaakt) en over de batterij van de iPhone die het geen 30 uur volhoudt met GPS aan. Honderd kilometer lopen is één ding, maar hoe zorgen we er in vredesnaam voor dat het Grote Verdwalen ons niet ten deel valt?
Vandaag gingen we voor de 40, etappes 6, 7, 8 en 9 van de Trailwalker zelf. Nog zonder routeboek (waar blijft dat ding?) en met slechts één met richtingsgevoel gezegend teamlid waren wij voorbereid door boekjes en kaarten aan te schaffen en zelfs een GPS te huren.
Dit alles helpt niet als je de boekjes en kaarten vrolijk thuis laat liggen en je je niet verdiept hebt in hoe die GPS dan in vredesnaam zou moeten werken. Dus daar liep Eveline met haar neus op 2 telefoons gedrukt (een met de routebeschrijving en een met GPS die liet zien waar wij ons bevonden) te zwaaien naar moi, die iets voorop liep, hier links, nu rechts! Onnodig te zeggen dat de ontspannen tred, zo broodnodig voor dit soort monsterlijke afstanden, ver te zoeken was in dit tafereel. En dus kwam de vorm van de dag om de hoek kijken.
Twee van ons liepen redelijk ontspannen, een vrouw had wat moeite met het weer beginnen na een broodnodige pauze maar de vierde voelde pijnlijke spieren die ze eerder niet voelde. Wij hopen met haar mee dat het een tikje overbelasting is en niets ernstigers! Op de ongeveer 30 (alleen de Hogere Macht weet hoeveel we precies gelopen hebben) bleek het 5 uur geweest te zijn, en met een dag arbeiden voor de boeg, vonden we het mooi geweest.
Ik maak mij zorgen. Over de talenten van de NOVIB om een tocht uit te zetten zodat ook wij hopelozen de route probleemloos kunnen volgen, over de GPS die we verplicht mee moeten nemen (die van vandaag bleek niet voor ons gemaakt) en over de batterij van de iPhone die het geen 30 uur volhoudt met GPS aan. Honderd kilometer lopen is één ding, maar hoe zorgen we er in vredesnaam voor dat het Grote Verdwalen ons niet ten deel valt?
dinsdag 3 mei 2011
Happy Feet
We zijn inmiddels aardig op weg richting de 100 km, alhoewel dat doel ons nog altijd onwaarschijnlijk ver lijkt... Er zijn op verschillende continenten veertigers gelopen en binnenkort volgt de eerste (en hopelijk laatste!) zestiger.
Driemaal per week trainen vereist goede sokken. In het begin dacht ik dat het allemaal niet zo duur hoefde, maar goede sokken (lees: dure sokken) blijken toch niet onbelangrijk voor een blaarloos bestaan als wandelaar. (Overigens is alleen Esther daar nog in geslaagd en hoe lang dat nog voortduurt is een groot vraagteken... Zij vreest dat bij het verschijnen van het eerste exemplaar, zij de pijngrens direct dient te verleggen om zo de tocht uit te kunnen lopen...)
En zo raakten wij verknocht aan FALKE sokken. Even slikken bij de aanschaf, maar daarna wel op poezelige voetjes de kilometers af kunnen leggen. Inmiddels beschikken wij allen over een imposant arsenaal aan deze sokken. In verschillende kleuren, maten en lengtes. Dat bracht ons ertoe FALKE maar eens een mailtje te sturen. Het is tenslotte ook leuk om positieve feedback te krijgen in deze wereld van klachtenregens en juridisch getouwtrek.
FALKE beantwoordde onze mail met de mededeling dat zij onze wandeltocht een goed initiatief vond en dat wilde belonen door ons ieder een paar sokken te sturen. Een grote smile van oor tot oor viel op ieders gezicht te bespeuren na deze verrassende actie! Een paar dagen later arriveerde het sokkenpakket en what do you know? Er zaten nog meer goodies in. Wij werden er nog blijer van :-)
Gisteravond voor het trainingsloopje van 10 km (inmiddels peanuts) hebben wij daarom een teamfoto gemaakt om FALKE te bedanken. Bij deze:
FALKE....., bedankt!!! (En Bas ook bedankt voor je fotografische talenten ;-))
Driemaal per week trainen vereist goede sokken. In het begin dacht ik dat het allemaal niet zo duur hoefde, maar goede sokken (lees: dure sokken) blijken toch niet onbelangrijk voor een blaarloos bestaan als wandelaar. (Overigens is alleen Esther daar nog in geslaagd en hoe lang dat nog voortduurt is een groot vraagteken... Zij vreest dat bij het verschijnen van het eerste exemplaar, zij de pijngrens direct dient te verleggen om zo de tocht uit te kunnen lopen...)
En zo raakten wij verknocht aan FALKE sokken. Even slikken bij de aanschaf, maar daarna wel op poezelige voetjes de kilometers af kunnen leggen. Inmiddels beschikken wij allen over een imposant arsenaal aan deze sokken. In verschillende kleuren, maten en lengtes. Dat bracht ons ertoe FALKE maar eens een mailtje te sturen. Het is tenslotte ook leuk om positieve feedback te krijgen in deze wereld van klachtenregens en juridisch getouwtrek.
FALKE beantwoordde onze mail met de mededeling dat zij onze wandeltocht een goed initiatief vond en dat wilde belonen door ons ieder een paar sokken te sturen. Een grote smile van oor tot oor viel op ieders gezicht te bespeuren na deze verrassende actie! Een paar dagen later arriveerde het sokkenpakket en what do you know? Er zaten nog meer goodies in. Wij werden er nog blijer van :-)
Gisteravond voor het trainingsloopje van 10 km (inmiddels peanuts) hebben wij daarom een teamfoto gemaakt om FALKE te bedanken. Bij deze:
FALKE....., bedankt!!! (En Bas ook bedankt voor je fotografische talenten ;-))
Abonneren op:
Posts (Atom)
