Lijfsverschijnselen

Nu we zo tussen de 40 en de 80 kilometer per week lopen laat het lijf meer en meer van zich horen. Zo zijn er de veel besproken blaren, de spierpijn en de stramheid na lange tochten, de broodnodige rust (en het lichaam geeft keurig aan wanneer de geest te hard wil gaan) en de honger. De benen worden strakker maar ik ben in elk geval nog geen gram afgevallen. Niet heel raar als het menu bekeken wordt. Ik eet inmiddels als een bouwvakker en overweeg serieus lepel en vork te vervangen door een spade en een hooivork. Hoe meer voedsel er naar binnen gewerkt kan worden, hoe beter.

Een nieuw lijfsverschijnsel is de hitte uitslag. Vorige week, tijdens de pauze, legde ik de benen te rusten op een terras. Schoenen en sokken uit. Een groep dames die het Pieterpad lopen, schuifelen langs, wijzen op mijn benen en roepen uit: "Oh kijk, hitte uitslag! Pas maar op, bij ons zat het tot aan de onderbroek!". Het zijn niet de berichten die je wilt horen als je je mentaal aan het voorbereiden bent op de laatste 20 kilometer van die dag.

Dus toen ik gisteren, na een zeer warme Zuiderzeetocht, had genoten van een verkwikkende douche heb ik de benen onderworpen aan een nauwkeurige inspectie. De uitslag rukt op maar blijft voorlopig gelukkig netjes tot net onder de knie. De voeten en kuiten zijn inmiddels bedekt met paarse, ietwat opgezwollen plekken. Een feest voor het oog.

Wie nog steeds in de veronderstelling leeft dat een lijf mooier wordt van intensief bewegen hoeft slechts één blik op mijn onderdanen te werpen om direct uit de droom geholpen te worden. Wat een freak show.