Lessons learned

Inmiddels zijn wij op het punt aangekomen dat de schat aan wandelervaring gedeeld kan worden met de buitenwereld. De buitenwereld die wel over voldoende gezond verstand beschikt om niet op een dag te denken, 100 kilometer in 30 uur, dat kan best. Na dit weekend twee dagen achtereen veertig kilometer afgelegd te hebben (en wat zagen we er tegenop) geef ik u de volgende dingen ter overweging.

GPS-en schijnen ook de meest richtingsgevoel-gehandicapten moeiteloos door deze bizarre wereld te kunnen loodsen. Na enige desastreuze ervaringen gaven wij het nog één kans. Zonder onze Commissaris Richtingsgevoel togen wij op pad met een route van een tweedaagse wandeltocht die binnenkort wordt georganiseerd in de wonderschone Achterhoek. Geladen in de GPS, maar voor de zekerheid ook uitgetekend op een hopeloos ouderwetse kaart.
Het ging fabuleus! Het vertrouwen in eigen kunnen groeide buitensporig snel en een lichte euforie maakte zich van ons meester. De eerste 8 kilometer... Toen bevonden we ons opeens in de rechterbovenhoek van de kaart, alwaar wij ons 2 minuten daarvoor toch heus links onderin zagen bewegen. Gedrieen kwamen wij vlot tot de conclusie dat de moderne GPS niet voor ons is gemaakt, en het ding verdween in de rugzak. Verder met de kaart, en het liep heerlijk.
Op 32 kilometer kwam Het Inzicht dat het wellicht mogelijk zou kunnen zijn dat de route van Dag 2 geladen was in de edele GPS, maar dat de met veel moeite uitgestippelde route op de kaart toch best van Dag 1 zou kunnen zijn. De slappe lach was het enige dat er nog opzat.

En lachen helpt een mens de kilometers door. De eerste 40 zijn door ons alle 3 glansrijk doorstaan, en redelijk blaarloos! Gezien eerdere ervaringen een enorme opsteker. De tweede 40 kilometer bleek voor een van ons helaas te ver, het lijf had rust nodig en een lijf laat zich niet negeren.

En zo lopen we met zijn 2-en op de bonnefooi (GPS en kaarten zijn voor watjes) op de kop af 40 kilometer. Met brandende voetzolen en met krampende spieren, maar we lopen door. Na 16 kilometers branden wij een kaarsje in de Willibrord Abdij in de Slangenburg, alle hulp is welkom, en even later eten we pannenkoeken. Er komen stukken waarbij we in een heuse trance lopen (wat een fabuleuze ervaring!) en er komen stukken waar geen einde aan lijkt te komen. Op de 35 kilometer gokken we het erop en gooien er een biertje en een wijntje in, met nog maar 5 kilometer te gaan moet dat kunnen. En ook al strompelen we van het terras af, na een paar honderd meter gaat het warempel weer en we komen heelhuids thuis. Trots, dolblij en met vertrouwen. Vertrouwen dat die honderd kilometer uitgelopen gaan worden. Wat een heerlijk gevoel!

Meer lessons learned, mocht u plannen hebben ons lichtend voorbeeld te volgen, vindt u in de update van de DWW Nieuwsbrief die alle sponsoren en andere geïnteresseerden binnenkort ontvangen, http://www.digitalexposurephotography.nl/update/index.html.