Unhappier feet

De vorm van de dag... We spreken er inmiddels veel over in ons clubje Dwazen (DWW). Een veertig kilometer kan voelen alsof de Dag des Oordeels hier is, maar dezelfde afstand kan ook weggestapt worden alsof het niets is. En met 4 vrouwen in een team is de vorm niet op dezelfde dag bij iedereen gelijk.

Vandaag gingen we voor de 40, etappes 6, 7, 8 en 9 van de Trailwalker zelf. Nog zonder routeboek (waar blijft dat ding?) en met slechts één met richtingsgevoel gezegend teamlid waren wij voorbereid door boekjes en kaarten aan te schaffen en zelfs een GPS te huren.
Dit alles helpt niet als je de boekjes en kaarten vrolijk thuis laat liggen en je je niet verdiept hebt in hoe die GPS dan in vredesnaam zou moeten werken. Dus daar liep Eveline met haar neus op 2 telefoons gedrukt (een met de routebeschrijving en een met GPS die liet zien waar wij ons bevonden) te zwaaien naar moi, die iets voorop liep, hier links, nu rechts! Onnodig te zeggen dat de ontspannen tred, zo broodnodig voor dit soort monsterlijke afstanden, ver te zoeken was in dit tafereel. En dus kwam de vorm van de dag om de hoek kijken.

Twee van ons liepen redelijk ontspannen, een vrouw had wat moeite met het weer beginnen na een broodnodige pauze maar de vierde voelde pijnlijke spieren die ze eerder niet voelde. Wij hopen met haar mee dat het een tikje overbelasting is en niets ernstigers! Op de ongeveer 30 (alleen de Hogere Macht weet hoeveel we precies gelopen hebben) bleek het 5 uur geweest te zijn, en met een dag arbeiden voor de boeg, vonden we het mooi geweest.

Ik maak mij zorgen. Over de talenten van de NOVIB om een tocht uit te zetten zodat ook wij hopelozen de route probleemloos kunnen volgen, over de GPS die we verplicht mee moeten nemen (die van vandaag bleek niet voor ons gemaakt) en over de batterij van de iPhone die het geen 30 uur volhoudt met GPS aan. Honderd kilometer lopen is één ding, maar hoe zorgen we er in vredesnaam voor dat het Grote Verdwalen ons niet ten deel valt?