Punta pa punta

Ik bevond mij de afgelopen twee weken wegens ongelukkige familie omstandigheden op het voor menigeen toerist paradijselijk eiland Aruba (...to me it's just home). Met oplopend paniek en vrees las ik de blog van Esther: mijn DWW team genoten hadden namelijk 40 kilometer zonder mij gelopen! En ik had in de tussentijd niet getraind (geen tijd voor gehad, en met goede reden, maar toch). Aijajai!

Dus toen mijn nicht mij uitnodigde voor de Punta pa Punta wandeling twee dagen voor mijn vertrek (= 'van punt naar punt' van Aruba: een 38,6 kilometer tocht van het oostelijke punt Baby Beach, naar de California Lighthouse in het westen van het eiland) maakte ik weer een Yes Man (Jim Carrey film) blunder en riep zonder nadenken, JA! Ten eerste, mijn lichaam smeekte naar afleiding en om wat intensievere fysieke inspanning. Ten tweede, ik ben inmiddels de beruchte (m.a.w. gekke) dochter van mvr. Zus en Zo die 100 km gaat lopen (mijn moeder zegt niet eens 'proberen te lopen'), dus van 38 km mag ik niet meer schrikken, toch?

De verschillen tussen wandeltochten georganiseerd in Nederland en die op Aruba werden snel duidelijk:
1) Geplande starttijd 17:00 - echte starttijd, ergens na half zes.

2) De route wordt even snel mondeling afgerateld (en ik ben 99% zeker dat deze niet vooraf online beschikbaar was gesteld). Als je dus niet oplet, en niet snel genoeg loopt om de andere lopers in het vizier te houden heb je dus een probleem. Er is in het begin politiebegeleiding, maar ze blijven niet op je wachten als je achterloopt.

3) Er wordt een gebedje gezegd voor de lopers. Hier word ik even nerveus van. Weet de bidder iets wat ik niet weet? Het is 'maar' 38km ... zou ik me toch zorgen moeten maken?

4) De lopers worden voor 1:00 's ochtends bij de finish verwacht, wat betekent dat men min of meer zonder pauze moet doorlopen (wat mij pas duidelijk wordt na 22km non-stop te hebben gelopen). 40Km, binnen 7,5 uur, haalbaar, maar niet fijn zonder pauzes!

5) 99.9% Van de route is langs drukke wegen. Mijn longen zijn mij nog steeds dankbaar. Maar aangezien Aruba geen bossen heeft, maar voornamelijk 'mondi', - overwoekerde lappen grond met cactussen en andere stekelachtig gewas - ben ik toch dankbaar dat ik niet in het pikkedonker (met alleen mijn op-het-allerlaatste-moment-in-mijn-tas-gestopte-zaklantaarntje ter verlichting) door de vijandelijke Arubaanse natuur hoefde te struikelen. En nu ik eraan denk, langs allerlei creepy crawlies (spinnen, slangen, schorpioenen, duizendpoten, etc.), blech.

Na onze eerste stop is iedere pauzetje een welkom moment om de benen te ontspannen. Op het einde blijven er drie over van ons groepje van vijf. Rond de 36km, en 30 minuten over tijd (het was inmiddels ergens rond half twee 's ochtends'), nemen we weer een pauze. We lopen inmiddels niet echt snel meer, en het doet overal zeer. Na 10 minuutjes maken we weer een poging - ik doe mijn inmiddels geperfectioneerde 'C3PO imitatie', ik loop als een stijve robot met verroeste ledematen. De finish was letterlijk in zicht (althans, het licht wat bovenaan de lichttoren brandde wel), maar daar blijft het ook bij. De knie van mijn nicht maakt gekke klik geluiden (de bikkel heeft het zonder training gelopen!), maar ter voorkoming van blijvende letsel besluiten we alle drie gezamenlijk te stoppen - samen uit, samen thuis (ook al was ik wel gek genoeg om door te gaan). Mijn oom kwam ons ophalen, en we reden toch even naar de finish om ons af te melden, voor het geval dat er nog mensen waren die op ons zaten te wachten.

En wat was ik achteraf toch blij dat we zijn gestopt! Die twee laatste kilometers leken in de auto al een t**ing-eind weg, laat staan dat ik dat (in mijn eentje) had gelopen, met alle spier-, rug- en hoofdpijn die ik op dat moment voelde. Maar ik heb wel genoeg gelopen om super trost op mijn die-hard nicht te zijn, en om mijn DWW teamgenoten in het oog te kunnen kijken :)

Oh, jee, nu nog de 100!!!