Last hours before the execution...

Ik ben nooit bijgelovig geweest, maar ik zal de volgende vrijdag de 13e wel drie keer goed nadenken over wat ik die dag doe. 13 Mei gingen wij voor een wandeltocht in de buurt van 's-Heerenberg. Ik had er een goed gevoel over. Ik had nieuwe schoenen gekocht (met meer ruimte in de tenen, want die had ik toch echt nodig, zoals de behulpzame winkeljongen mij ook meerdere malen liet weten). Dit keer had ik alles mee en was op alles voorbereid. Dacht ik.

Maar de ellende begint al in de auto. Ik had mijn MP3 al helemaal volgepropt met muziek en luisterboeken om de 10 uur wandeltocht plezierig door te brengen. De oordoppen die het de vorige dag nog keurig deden weigeren nog maar enig geluid te uiten. En ik had natuurlijk geen reserve doppen mee!!

In de Bergschebos kwamen we in een soort Bermuda Triangle plek terecht, want de GPS begon opeens over zichzelf te twijfelen en stuurde ons zo'n drie keer een paar steile hellingen op en af - scenic route, yes, practical, hell no! Uiteindelijk kwamen we heelhuids het bos uit (geen boze heksen of enge wolven gezien), maar er was toch ergens bij die derde helling iets in mijn knie kapot gegaan. Nou, niet letterlijk, maar zo voelde het wel. Alsof iemand een stukje glas tussen de knieschijven van mijn linkerknie had gestoken. Niet fijn! Maar ja, ik moest doorlopen, want de auto zat zo'n 15 km verderop.

Een paar uurtjes doorbijten (intern afwisselend tussen vloeken, en mijn eigen 'motivational speech') en toen waren we weer bij de auto. Als je had gezien hoe ik de auto instapte, hoe ik de auto uitstapte, hoe ik de trap op- en afliep - de treden één voor één - dan had je je rotgelachen (heb ik ook gedaan).

De volgende dag zouden we weer 40 doen, maar na 5 moesten we rechtsomkeer terug. De glas in de knie kwam snel weer naar boven. Ik pakte een taxi en trein naar huis, en kwam de rest van de dag mijn bed niet uit.

Het heeft 6 weken herstel geduurd om weer op mijn normale snelle tempo te kunnen lopen, om weer te kunnen rennen, om weer normaal de trap op en af te kunnen lopen, om me weer als een vrouw van dertig te voelen i.p.v. een tachtig jarige zombie. Ik had zulke hoge verwachtingen van mezelf, maar ik ben nu een stuk nuchterder geworden. Ik ga voor de 40KM, en we zien wel hoeveel verder ik kom. Ik moet hier geen blijvend letsel aan overhouden.

Mijn laatste uurtjes voor de lange 100 KM 'Death Row March'. De spanning begint er nu wel in te kruipen. Ik heb alles op bed gelegd wat ik morgen nodig heb, en ga dat zo in één tas proppen. Maar hoe bescherm ik mezelf van alle negatieve gedachten die zeker weten in mijn hoofd zullen kruipen?

Zal ik de 40 halen?

Zal mijn knie meewerken?

Als ik verder ga, kom ik de nacht wel doorheen? (24 Uur wakker blijven is niet makkelijk voor iemand die meestal al rond 20.00 in bed ligt).

Ik heb nu superdeluxe oordoppen, en ga met twee reserve doppen en een extra accu voor mijn mp3. En een backup mp3, just to be safe. Afleiding genoeg.

Ik kan je één ding vertellen, ik ga NOOIT meer op een lange wandeltocht op vrijdag de 13e.